Konkurs Chopinowski w internecie i social media

Przeczytaj także: Biedronka, Lidl, Żabka - o nich Polacy rozmawiają w internecie

Vox populi, vox jury

Sympatie publiczności nie zawsze pokrywają się z wyborami jury. Tak było również w przypadku tegorocznej edycji konkursu.

Przed ogłoszeniem wyników wśród finalistów największe zainteresowanie w social mediach wywoływał — czemu nie można się dziwić — jedyny Polak w najlepszej zdaniem jury dziesiątce. Szymon Nehring, który w finale wykonał koncert e-moll opus 11, był najczęściej wspominanym w internetowych mediach uczestnikiem tegorocznej edycji konkursu. Polak został wyróżniony nagrodą publiczności. Z grupy finalistów wyprzedził m.in. kontrowersyjnego, bo posądzanego o narcyzm, Łotysza Georgijsa Osokinsa i bardzo lubianego, sympatycznego Kanadyjczyka Charlesa Richarda-Hamelina.

Jednak wśród wszystkich pianistów tej edycji, popularnością Nehringa w internecie przerósł inny Polak: Krzysztof Książek. 23-letni pianista szybko został okrzyknięty „największy nieobecnym” w finale. „Uważam, że Krzysztofowi Książkowi stała się krzywda. On nie zasłużył na takie potraktowanie” — ocenił werdykt jury Konkursu Chopinowskiego pianista i komentator konkursu w radiowej Dwójce Andrzej Ratusiński. Jak zauważa Anna Watza z Planet PR, niewątpliwie można przyjąć, że jego popularność wynika częściowo z narodowości. Dodaje jednak, że Książek nie był jedynym Polakiem w konkursie, ani jedynym, któremu nie było dane zagrać finałowego koncertu, więc trudno patrzeć na przychylność publiczności tylko pod tym kątem.

Z monitoringu internetu wynika, że Krzysztof Książek był najczęściej wymienianym przez polskich internautów uczestnikiem Konkursu Chopinowskiego w tym roku. Co więcej, jak wynika z analiz wydźwięku wypowiedzi w IMM - blisko 40% wpisów o pianiście zawierała słowa przychylne i kojarzone z pozytywnymi emocjami. Po ogłoszeniu wyników przez jury, liczba wzmianek zmieniła się na korzyść zwycięzcy – Seong-Jin Cho z Korei Południowej.

"Siła mediów społecznościowych nie pozostała tu też tylko w sferze dyskusji" – podkreśla Anna Watza. – Początkowo Instytut Fryderyka Chopina zamierzał przyznać Nagrodę Publiczności jednemu z finalistów. Dopiero szeroka reakcja internautów (widoczna m.in. w oficjalnej aplikacji konkursu zawierającej również forum) doprowadziła do zmiany tej decyzji i zgody, by głosować na każdego z 78 występujących pianistów. "Patrząc na wyrazy uznania i poparcia, a także smutek z braku Krzysztofa Książka w finale – trudno mieć wątpliwości, o którego z Uczestników w tym wypadku walczyli internauci" – ocenia Watza.

Etiuda rewolucyjna?

"Konkurs zrodził się z potrzeby podtrzymania znajomości muzyki Fryderyka Chopina oraz utrwalenia charakterystycznej dla niego tradycji gry na fortepianie. Dziś, kiedy Konkurs organizowany jest z olbrzymim rozmachem, przyciągając największe talenty pianistyczne ze wszystkich krajów świata, a sama Chopinowska twórczość cieszy się taką popularnością i uznaniem, jakie nie są dane niemal żadnemu innemu kompozytorowi, trudno uwierzyć w to, że po I wojnie światowej, zaledwie około 90 lat temu, dzieła Chopina grywane były coraz rzadziej, a wręcz znikały z programów nauczania szkół muzycznych. Kult Chopina gasł" — czytamy na oficjalnej stronie Konkursu Chopinowskiego. Na wszystkie “zrywy”, które związane są z mediami społecznościowymi, należy patrzyć trochę przez palce, a ocenę ich realnego wpływu dzielić przez dziesięć. Tym niemniej, socialmediowe, multimedialne i hipermedialne wcielenie tegorocznej edycji konkursu należy ocenić wyjątkowo dobrze. Nie często mamy okazje śledzić pełną emocji dyskusję o muzyce klasycznej i nawet, jeżeli kolejna taka okazja trafi się przy kolejnej edycji Konkursu, to misja “podtrzymania znajomości muzyki Fryderyka Chopina”, którą deklaruje Instytut, nabrała w tym roku bardzo realnego kształtu także dzięki nowym mediom. Można zatem pokusić się o użycie słowa “rewolucja”.

Łukasz Jadaś,