Współczesne systemy emerytalne na świecie

Przeczytaj także: Emeryci radzą: czas zacząć oszczędzanie na emeryturę

Dlatego w całej Europie trwa dyskusja o gruntownych reformach, które mogą ograniczyć niekorzystny trend. Największym wyzwaniem dla rządzących będzie konsekwencja w tych działaniach, bo społeczeństwa odczuwają zmiany jako bolesne i głośno się im sprzeciwiają. Najgorętsze protesty miały miejsce niedawno na Węgrzech, jednym z krajów Unii Europejskiej najbardziej dotkniętych kryzysem. Obywatele nie ograniczają się jedynie do ulicznych wystąpień. Do egzekucji swoich praw wykorzystują też wspólnotowe instytucje. Europejski Trybunał Praw Człowieka jest zalewany skargami Węgrów, którzy czują się poszkodowani przez reformę systemu emerytalnego wprowadzoną w ubiegłym roku. Pozwy złożyło prawie 8 tys. osób z różnych grup społecznych, które straciły swoje przywileje.

– Wydarzenia te pokazują, że nawet korzystne z ekonomicznego punktu widzenia reformy mogą zostać storpedowane przez dotkniętych nimi obywateli. To jeszcze jedno ryzyko, przed którym stoją europejskie państwa – mówi Jacek Buczyński z Deutsche Bank PBC.

Późniejsza emerytura koniecznością

Wiek, po przekroczeniu którego obywatele mają prawo zakończyć pracę i pobierać świadczenia, ma duże znaczenie dla wypłacalności systemów emerytalnych. Dlatego też rządy, w tym polski, najczęściej właśnie od tego rozpoczynają reformy systemu. Premier Tusk w zeszłorocznym expose zapowiedział stopniowe podniesienie wieku emerytalnego do 67 lat i wyrównanie go dla mężczyzn i kobiet.

Nasi zachodni sąsiedzi są już o krok dalej. Już w tym roku rozpoczęli proces stopniowego podnoszenia wieku emerytalnego do 67 lat, który ma zakończyć się w 2030 roku. – Proces ten ma pozytywny wpływ na atrakcyjność Niemiec dla biznesu, który sięga daleko poza państwowy system ubezpieczeń społecznych – przekonuje Dieter Brauninger, analityk Deutsche Bank Research. – Zdecydowane wprowadzenie takiej reformy jest kluczowe dla zachowania wzrostu gospodarczego w starzejącym się społeczeństwie. Pozwala ograniczyć niedobór siły roboczej i spowolnić kosztowny wzrost liczby emerytów – dodaje. Jego zdaniem tego typu zmiany mają też korzystny wpływ na podażową stronę gospodarki. Dłuższe życie zawodowe ponosi dochód obywateli, przez co może pomóc zredukować deficyt finansów publicznych w krajach euro.

Przepisy, a statystyka

Trzeba przy tym pamiętać, że bolączką rządzących jest nie tyle oficjalny wiek emerytalny, ile faktyczny wiek w którym obywatele kończą pracę. O tym terminie decydują często przywileje poszczególnych grup, głównie pracowników budżetówki, którzy w wielu krajach, również w Polsce, mają prawo do pełnej emerytury przed osiągnięciem głównego wieku emerytalnego.
Przeciętny wiek, w którym Polacy ostatecznie opuszczali rynek pracy w 2001 roku wynosił 56,6 lat. To dużo mniej niż oficjalny wiek emerytalny (60 lat dla kobiet i 65 dla mężczyzn). Z czego wynikała różnica? Z jednej strony odpowiedzialne były specjalne programy emerytalne, np. dla górników czy służb mundurowych, które pozwalają wcześniej przejść na emeryturę, z drugiej rosnące bezrobocie, które sięgało wtedy 16 proc., przez co wiele osób, tracąc pracę, już nie podejmowało nowej. W 2007 roku według danych Eurostat wiek ten wydłużył się w większości krajów Europy, w tym w Polsce. Ciągle jednak oscyluje wokół 60 lat. Jeśli zapowiedzi rządu polskiego przejdą w czyny, stopniowe podnoszenie wieku emerytalnego o 1 miesiąc co cztery miesiące zacznie się już w 2013 roku. Poziom 67 lat zostanie osiągnięty dla mężczyzn w 2020 roku, a dla kobiet w 2040.