Polscy politycy w strukturach UE

Przeczytaj także: Zarobki europosła wystarczą na kilka mieszkań w Warszawie

Co ciekawe, kiedy spojrzymy na dotychczasową historię Unii Europejskiej to Luksemburg miał już swoich 2 szefów KE (Gaston Thorn i Jacques Santer; łącznie 10 lat), Włochy także 2 szefów (Franco Maria Malfati i Romano Prodi; łącznie 7 lat), Francja także 2 (Francois-Xavier Ortoli i Jacques Delors; łącznie 14 lat), Niemcy jednego (Walter Hallstein, 9 lat), Portugalia jednego (Jose Manuel Barroso, 10 lat), Belgia jednego (Jean Rey, 3 lata), Wielka Brytania jednego (Roy Jenkins, 4 lata), Holandia jednego (Sicco Mansholt, 1 rok), Hiszpania jednego (Manuel Marin, krócej niż rok). Tak więc Jean-Claude Juncker będzie już trzecim przedstawicielem Luksemburga na stanowisku szefa Komisji Europejskiej. Ten fakt też pokazuje, jak ten najmniejszy kraj członkowski UE zgrabnie porusza się na arenie polityki europejskiej i jak znaczący odgrywa wpływ na te politykę. Dominują kraje starej Unii. Do stanowiska przewodniczącego KE nie zostały dopuszczone nowe kraje członkowskie (w tym roku miały pierwszą taką realną szansę), co można jeszcze jakoś wytłumaczyć ze względu na krótki staż w UE. Przypomnijmy, że jeszcze rok debatowaliśmy o kandydaturze premiera Donalda Tuska na to stanowisko. Warto zauważyć, że dotychczas żaden z krajów z tzw. piątego rozszerzenia UE w 1995 roku (Finlandia, Szwecja i Austria) także nie miał swojego przewodniczącego KE.

Komisja Europejska

Komisja Europejska pełni funkcję rządu Unii Europejskiej i w skład tzw. kolegium wraz z przewodniczącym wchodzi obecnie 28 członków – komisarzy – po jednym z każdego kraju członkowskiego. Nowy przewodniczący KE zacznie kompletować skład całej Komisji Europejskiej we współpracy z Radą Europejską. Skompletowanie składu Komisji Europejskiej powinno nastąpić w najbliższych tygodniach. Cały skład Komisji będzie musiał uzyskać akceptację Parlamentu Europejskiego.

Wprawdzie, do tej pory Polacy nie piastowali funkcji ani przewodniczącego ani wiceprzewodniczących Komisji, ale odpowiadali za ważne w tym okresie dla Polski obszary: w mijającej kadencji Janusz Lewandowski za finanse i budżet (do końca kadencji będzie to stanowisko piastował Jacek Dominik, bo Janusz Lewandowski przechodzi do PE), a w poprzedniej kadencji Danuta Huebner za politykę regionalną (z chwilą przejścia Danuty Huebner do PE w 2009, tekę tę przejął do końca kadencji Paweł Samecki).

Po przewodniczącym KE najważniejsze stanowisko to Wysoki Przedstawiciel Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa, tzw. szef unijnej dyplomacji. I o to stanowisko już się toczą targi w gronie europejskich polityków. Obecnie tę funkcję pełni Catherine Ashton z Wielkiej Brytanii. Ma opinię słabego polityka, wybranego w drodze kompromisu, a ponadto jest uważana bardziej za typowego urzędnika i administratora niż polityka europejskiego. Większości unijnych polityków taka osoba pasowała, bo w polityce zagranicznej znacznie więcej miał do powiedzenia Berlin czy Paryż aniżeli Bruksela. Szefowie dyplomacji ze świata raczej nie dzwonią do Brukseli. Polskim kandydatem do tego stanowiska jest Radosław Sikorski. Jego kandydatura nie jest pozbawiona szans. Jego głównym kontrkandydatem jest Federica Mogherini z Włoch, obecnie minister spraw zagranicznych. O stanowisko to ubiega się także Kristalina Georgijewa z Bułgarii. Sikorski jest na pewno bardziej doświadczonym i wyrazistym politykiem, silnie propoeuropejskim (w tej kwestii afera podsłuchowa w Polsce mu nawet pomogła, a nie zaszkodziła), lepiej zna politykę wschodnią, która ostatnio zaprzątała głowy unijnych polityków. Ale jednocześnie na salonach w Brukseli mówi się, że jest czasami nieprzewidywalny w swoich reakcjach, arogancki i przeambicjonowany. Polscy dyplomaci i politycy powinni udzielić jak największego wsparcia dla kandydatury Sikorskiego, bo nie wiadomo, kiedy kolejna szansa w historii może się powtórzyć. Poza tym Radosław Sikorski zadba o właściwą polityką Unii na Wschodzie, na czym tak Polsce zależy.