Prawdziwa polityka prorodzinna potrzebuje prawdziwej rewolucji

Przeczytaj także: Dzieci w Polsce w 2008 r.

Na politykę prorodzinną wydaje się sporo pieniędzy. Ale czy – podobnie jak w przypadku chociażby służby zdrowia – w mądry i efektywny sposób? Autorzy raportu nie mają wątpliwości, że nie: „Prowadzone działania nie stanowią przemyślanej, spójnej całości. Są to zupełnie niezależne od siebie programy kontrolowane przez różne ośrodki władzy, nie stanowiące żadnego spójnego programu, nie układające się w całość. Czasami wręcz ze sobą sprzeczne. Zdecydowana większość działań pomocowych, aby móc z nich skorzystać, wymaga od rodziców określonych działań, wyboru jednej ze ścieżek wychowania dziecka czy też zakupu konkretnych produktów. Zdecydowana większość programów nie jest kierowana do wszystkich rodziców, a jedynie do wybranych: ze względu na kryterium dochodowe lub formę zatrudnienia. System nie ma charakteru powszechnego”. Pieniądze są, i to całkiem spore. Problemem jest ich nieefektywne wykorzystanie przez państwo. Dlatego autorzy raportu Fundacji Republikańskiej podkreślają, że prawdziwa polityka prorodzinna wymaga prawdziwej rewolucji: „Skuteczna i sprawiedliwa polityka prorodzinna powinna spełnić trzy kryteria:

1. Powszechność – polityka prorodzinna powinna być oddzielona od pomocy społecznej. Świadczenia powinny przysługiwać wszystkim rodzicom, a nie tylko wybranym ze względu na kryterium niskich dochodów. Polityka prorodzinna ma nie tyle zapobiegać ubóstwu, ile rekompensować rodzicom (przynajmniej częściowo) niedogodności finansowe związane z ponoszonym przez nich trudem posiadania i wychowania dzieci.
2. Progresywność – polityka prorodzinna powinna bardziej wspierać rodziny wielodzietne niż te posiadające jedno czy dwójkę dzieci. Rodziny wielodzietne ponoszą większy koszt wychowania dzieci, a decyzja o trzecim i kolejnym dziecku wiąże się bardzo często z koniecznością rezygnacji na dłuższy czas jednego z rodziców z pracy zawodowej.
3. Neutralność – polityka prorodzinna powinna pozostawiać rodzicom wolność wyboru co do sposobu wychowania lub edukacji dzieci i w żaden sposób nie faworyzować jednych kosztem innych Ludzie różnią się między sobą. To, co dobre dla jednego, nie musi być dobre dla innego. Decyzja o tym, kto będzie zajmował się dzieckiem, zależy od wielu indywidualnych uwarunkowań i trudno określić jeden, obowiązujący, narzucany odgórnie schemat, do którego powinni stosować się wszyscy – rodzina sama najlepiej wie, co jest dla niej najlepsze”.

Czas na rewolucję. Za parę lat żadna, nawet najbardziej kompleksowa polityka prorodzinna już nam nie pomoże. Nasz wybór zostanie ograniczony do alternatywy między emigrantami ze Wschodu lub Południa, którzy będą przewijać pampersy Polakom w rozmiarze extra large.