PKPP Lewiatan: Czarna Lista Barier 2015

Przeczytaj także: PKPP Lewiatan: Czarna Lista Barier 2014

Z powodu braku jasnych zasad, złego podziału środków oraz braku nacisku na jakość obsługi nie dziwi dynamiczny rozwój prywatnej opieki zdrowotnej, na którą wydajemy rocznie już około 24 mld zł. Sumy te będą rosły, bo wraz z bogaceniem się społeczeństwa, wzrostem jego świadomości, potrzeby ubezpieczonych będą coraz większe. Należałoby zatem racjonalnie rozdysponować te środki.

Wymaga to zmiany podejścia do Zdrowia i wprowadzenia większych mechanizmów rynkowych. Państwo powinno zadbać o stworzenie ram prawnych w zakresie dostępności do leczenia i skupić się na finansowaniu samych świadczeń oraz nadzorowaniu jednostek działających w systemie. To pacjent natomiast powinien móc wybrać placówkę, w której chce być leczony.

Bariery rozwoju branży energetycznej

Obowiązkiem rządu jest zapewnienie dostaw energii w cenie konkurencyjnej wobec innych państw. Niestety w Polsce rząd bardziej troszczy się o nagrody dla górników niż o odbiorców energii.

10 sierpnia 2015 roku zabrakło prądu w polskim systemie elektro-energetycznym i po raz pierwszy od 25 lat nie tylko inwestorzy, ale także odbiorcy energii odczuli skutki wieloletnich zaniechań, braku systemowych regulacji i strategicznych decyzji o kierunkach rozwoju sektora energetycznego. Operator polskiego systemu przesyłowego (OSP) informuje, że ograniczenia dostaw mogą powtórzyć się okresowo w najbliższych latach, a poważne braki mocy mogą wystąpić po 2020 roku, co oznacza, że stan polskiej energetyki staje się barierą rozwoju gospodarczego Polski. Potrzebne więc są inwestycje w nowe bloki wytwórcze zarówno konwencjonalne jak i odnawiane. Nie mniej ważne są jednak regulacje wynagradzające dyspozycyjność mocy wytwórczych, wspierające poprawę efektywności energetycznej oraz wdrażające narzędzia zarządzania popytem na energię. Rok 2015 nie przyniósł w tym zakresie przełomu.

W lutym 2015 roku sejm przyjął dawno oczekiwaną ustawę o odnawialnych źródłach energii, która wprowadza od 1 stycznia 2016 roku wieloletni, stały system wsparcia dla mikroproducentów, aukcyjny system wsparcia dla większych instalacji oraz modyfikuje dotychczasowy system zielonych certyfikatów. Niestety pomimo 3.letniego okresu prac nad ustawą, jej zapisy są nieprecyzyjne. Ustawa wymaga nowelizacji, a nowy system wsparcia - notyfikacji, co może opóźnić ogłoszenie pierwszej aukcji. Niepewność regulacyjna zniechęca inwestorów i instytucje finansujące i podraża oczywiście koszty inwestycji w OZE.

Konieczność odtwarzania mocy konwencjonalnych jest w pierwszym rzędzie skutkiem przyspieszonego zamykania tych instalacji, których modernizacja dostosowująca do zaostrzonych standardów środowiskowych (IED, BAT ) jest ekonomicznie bezzasadna. Niestety sektor ciągle tkwi w pułapce niskich hurtowych cen energii, które nie stwarzają impulsu inwestycyjnego, pomimo rosnącego pobytu i malejących relatywnie mocy wytwórczych. Tego paradoksu (niskie ceny pomimo niedoboru mocy) administracja nie próbowała rozwiązać w 2015 roku. Stworzyła natomiast dodatkowe zagrożenie poprzez ponawiany nacisk na zarządy spółek energetycznych z udziałem skarbu państwa do lokowania środków na ratowanie spółek górniczych zamiast na inwestycje rozwojowe.

Sektor kogeneracyjny tkwi z kolei w niepewności związanej z przedłużającymi się rozmowami z KE ws. akceptacji krajowego systemu wsparcia i możliwości jego wydłużenia poza 2018 rok. Potrzebne jest przyjęcie długoterminowego krajowego programu rozwoju kogeneracji w celu eliminacji niskiej emisji w miastach oraz poprawy efektywności wytwarzania ciepła.

Potrzebę budowy nowych mocy wytwórczych mogłoby ograniczyć inteligentne zarządzanie popytem na energię, szczególnie w godzinach szczytu zapotrzebowania. Niestety w 2015 roku nie została znowelizowana ustawa o efektywności energetycznej, a kryzys 10 sierpnia pokazał, że OSP, dysponujący potężnym narzędziem administracyjnego ograniczania popytu, nie jest zainteresowany wykorzystaniem instrumentów rynkowych, takich jak „negawaty,” które są już oferowane przez dużych odbiorców i tzw. agregatorów popytu.