Strategie inwestycyjne na rynku kapitałowym

Przeczytaj także: Strategia systematycznego inwestowania

Metoda stałej relacji (ang. „constant ratio plan”) oznacza utrzymanie stałej relacji między tzw. aktywną a pasywną częścią portfela. Pierwsza z tych części (aktywna) obejmuje papiery o relatywnie wysokim ryzyku znaczącej zmiany wartości. Tradycyjnie są nimi akcje spółek. Część pasywna obejmuje obligacje wysokiej klasy (skarbowe, hipoteczne, komunalne), których ceny podlegają stosunkowo niskim wahaniom, a więc ryzyko straty jest relatywnie niskie. Proporcje między tymi częściami powinny być względnie stabilne, jakie zaś co do wartości – zależy od preferencji właściciela portfela. Najczęściej spotyka się relację 50/50. Jeśli przez dłuższy czas utrzymuje się nadwyżka ponad ustaloną dla obu grup aktywów kwotę, można ją traktować jako źródło potencjalnego dochodu z kapitału. Trzeba ją spieniężyć, a następnie dokupić papiery z pozostałej części portfela, tak by ustalona przez nas relacja została przywrócona.

Sens tego działania wynika z ogólnej prawidłowości rynku finansowego. Jeśli ceny akcji rosną, zazwyczaj spadają ceny papierów dłużnych. Metoda ta, jak poprzednio, realizuje zasadę: kupuj gdy jest tanio, sprzedaj gdy jest drogo. Mamy tu jednak pewną modyfikację: sprzedaj tylko papiery z tej części portfela, której wartość wzrosła, zaś fragment uzyskanego dochodu przeznacz na drugą część. Rezultat tej operacji musi być dodatni, ponieważ sprzedajemy pewne papiery, które znajdują się w fazie wysokich cen, kupujemy natomiast te, które znalazły się w fazie cen niskich właściwego im cyklu.

Ciągłe utrzymywanie portfela, czy to w stałej wartości, czy to w stałej relacji między częściami pasywną i aktywną, wymaga stałej aktywności inwestora. Rynek jest dynamiczny, zarówno odpowiednie części portfela, jak i jego łączna wartość zmieniają się przecież nieustannie. Aby oszczędzić sobie zbyt częstych operacji na niewielkich kwotach walorów i tym samym podwyższać koszty operacyjne, można określić pewne progi reakcji. Działając zatem metodą „constant dollar plan”, można wyznaczyć sobie próg sprzedaży np. na poziomie 10% powyżej określonej przez nas stałej kwoty aktywów, zakupu – np. 10% poniżej. Jeśli więc ustaliliśmy sobie stałą kwotę w wysokości 50 tys. zł, to sprzedajemy, kiedy portfel osiągnie 55 tys. zł, dokupujemy gdy jego wartość spadnie poniżej 45 tys. Zadaniem każdej z tych operacji jest przywrócenie stałej wartości portfela – tu 50 tys. zł.



Więcej ciekawych informacji o rynku finansowym, instrumentach pochodnych, transakcjach forward, swap, futures, oraz inwestowaniu w opcje, znajdziesz w książce „Rynkowe instrumenty finansowe. Nowe wydanie 2010” Andrzeja Sopoćko (Wydawnictwo Naukowe PWN, 2010).