E-administracja: główne przeszkody w rozwoju

Przeczytaj także: Rządowy plan informatyzacji

Zgodnie z zapisami dyrektywy UE można używać pseudonimów w certyfikacie kwalifikowanym, ale np. estońska ustawa tego zabrania. Wiele państw członkowskich UE w różny sposób traktuje samą definicję e-podpisu lub tak jak Luksemburg w ogóle jej w swoim prawodawstwie nie zawiera. Wielka Brytania, która nie ma w swoim prawie pojęcia podpisu odręcznego, nie zrównuje podpisu odręcznego i cyfrowego. W większości państw Unii nie uwzględnia się różnicy pomiędzy akredytowanymi i nieakredytowanymi dostawcami usług certyfikacyjnych. Takie kraje jak Wielka Brytania czy Malta nie różnicują w swoim prawodawstwie traktującym o e-podpisie narodowego i zagranicznego certyfikatu kwalifikowanego.

W Belgii wprowadzono dowody osobiste wyposażone w mikroprocesor. We Włoszech w technologii kart z pamięcią optyczną są wydawane dowody osobiste. We Francji w nowych dowodach osobistych oprócz danych identyfikujących użytkownika: nazwiska, daty urodzenia, podpisu i odcisków palców, a w przyszłości również skanów tęczówki, miał się ponadto znaleźć cyfrowy podpis użytkownika, który ma w przyszłości posłużyć do sygnowania oświadczeń podatkowych i innych oficjalnych dokumentów. Na karcie jest także miejsce do składowania innych danych przeznaczonych na własne potrzeby jej posiadacza.

W październiku 2006 roku Wielka Brytania przestawiła się na paszporty biometryczne zawierające chip z wizerunkiem twarzy posiadacza, co ma je uczynić bezpieczniejszymi i trudniejszymi do podrobienia. Rządy 27 krajów (Andora, Australia, Austria, Belgia, Brunei, Dania, Finlandia, Francja, Niemcy, Islandia, Irlandia, Włochy, Japonia, Liechtenstein, Luksemburg, Monako, Holandia, Nowa Zelandia, Norwegia, Portugalia, San Marino, Singapur, Słowenia, Hiszpania, Szwecja16, Szwajcaria oraz Wielka Brytania) wydają swoim obywatelom e-paszporty z wymaganymi przez USA z chipami radiowymi RFID. Niemieckie ministerstwo spraw wewnętrznych zdecydowało, że w chipach umieszczanych we wszystkich nowych paszportach wydawanych od listopada 2006 roku oprócz cyfrowego zdjęcia obywatela znajdą się również jego zdigitalizowane odciski palców.

Jak w tym wszystkim ma się połapać statystyczny obywatel Unii? E-obywatel? A co z kosztami dostosowania istniejących systemów informatycznych? Co z kosztami wymiany dotychczasowych dokumentów na nowe? I najważniejsze — kto będzie sprawował nad tym polityczną, a zatem i finansową, kontrolę? Z tej perspektywy sprawa e-administracji wygląda niemal beznadziejnie, przynajmniej w tej chwili. Pozostaje więc nam chyba tylko wzdychanie i asertywne dochodzenie swoich praw w tradycyjnych urzędach. Przynajmniej przez kilka-kilkanaście najbliższych lat.





Artykuł powstał na podstawie książki pod redakcją Joanny Papińskiej-Kacperek „Społeczeństwo informacyjne” (Wydawnictwo Naukowe PWN/Mikom, Warszawa 2008). Jest to podręcznik (dla studentów) i poradnik (dla menedżerów) opisujący tematy związane z zastosowaniem nowych technologii informacyjnych i ich bezpieczeństwem. Wszelkie skróty i uzupełnienia za zgodą wydawcy.