Dzieci w Polsce w 2014 r.

Przeczytaj także: Dzieci w Polsce w 2013 r.

Najczęściej (61% przypadków) sąd przyznaje opiekę nad dziećmi wyłącznie matce, wyłącznie ojcu jedynie w ponad 4% przypadków, a 33% rozwiedzionych małżeństw wychowuje dzieci wspólnie.

Dzieci niepełnosprawne (wyniki NSP 2011)

Zgodnie z przyjętą w spisie definicją niepełnosprawności, za dziecko niepełnosprawne była uznana osoba w wieku od 0-15 lat, która posiadała aktualne orzeczenie o niepełnosprawności. Jako niepełnosprawne uznano także dzieci bez prawnego orzeczenia, ale odczuwające ograniczenia sprawności w wykonywaniu czynności podstawowych dla swojego wieku.
Ze względu na specyfikę i wrażliwość tematu pozyskiwanie informacji o niepełno-sprawności w NSP 2011 odbywało się na zasadzie dobrowolności (zgodnie z Konstytucją, art. 51), a informacji na temat dzieci udzielali rodzice lub opiekunowie. Zatem, pozyskane w spisie informacje o niepełnosprawności oparte były przede wszystkim na deklaracji i subiektywnej ocenie dorosłego respondenta, a także – w części przypadków – poparte prawnym orzeczeniem.

W 2011 r. liczba niepełnosprawnych dzieci w wieku 0-15 lat wyniosła 184,8 tys. i stanowiły one 3,0% ogółu dzieci w tym wieku; udział chłopców był większy i wynosił 3,4%, a dziewczynek – 2,4%. Jak wspomniano wcześniej wśród dzieci niepełnosprawnych przeważają chłopcy (110 tys.), nad dziewczynkami (75 tys.) – podobnie jak wśród ogółu dzieci w tym wieku. Jednakże struktura według płci dzieci niepełnosprawnych jest bardziej zróżnicowana – chłopcy z ograniczoną sprawnością stanowili blisko 60% zbiorowości, natomiast dziewczynki nieco ponad 40% (wśród ogółu dzieci w wieku 0-15 lat – chłopcy to nieco ponad 51%, dziewczynki blisko 49%.

Zdecydowanie więcej dzieci niepełnosprawnych mieszka w miastach - 107,8 tys. w porównaniu do 77,1 tys. na wsi, a ich udziały wynosiły odpowiednio 58,3% w miastach i 41,7% na wsi.
Kolejnym czynnikiem różnicującym zbiorowość dzieci niepełnosprawne jest wiek – im starsze dzieci tym wyższy jest dla nich odsetek niepełnosprawnych. I tak - do drugiego roku życia odsetek ten wynosi poniżej 2%, dla 3-5-latków waha się pomiędzy 2,1% a 2,8%, natomiast wśród dzieci powyżej 6 roku życia kształtuje się na poziomie od 3,0% do 3,8%.
Należy podkreślić, że wśród niepełnosprawnych dzieci są takie, które mimo prawnego orzeczenia o niepełnosprawności, nie posiadały - według deklaracji rodziców - schorzenia, powodującego ograniczenia w ich codziennym funkcjonowaniu (stanowiły one prawie 14% ogółu dzieci niepełnosprawnych). Zdecydowana jednak większość (159,4 tys., tj. 86%) doświadcza utrudnień w wykonywaniu codziennych obowiązków. Wśród nich najwięcej, bo ponad 73%, odczuwało ograniczenia niepełnosprawności w umiarkowanym stopniu. Znacznie mniej (ponad 17%) było wskazań na poważne ograniczenia w wykonywaniu codziennych czynności, natomiast 9,4% dzieci ma ograniczenia sprawności określane jako całkowite. Jednocześnie nie występuje znaczne zróżnicowanie pod względem stopnia ograniczenia sprawności ze względu na płeć czy miejsce zamieszkania dzieci.

Najczęściej – w przypadku ponad 80% dzieci - przyczyną niepełnosprawności było jedno schorzenie, nieco ponad 13% wskazywało dwa i trzy schorzenia, które utrudniały im funkcjonowanie. Udziały te były podobne wśród chłopców i dziewczynek. Z kolei biorąc pod uwagę miejsce zamieszkania obserwuje się, iż dzieci z większą liczbą schorzeń częściej były mieszkańcami miast niż wsi.

Wśród dzieci posiadających jedno schorzenie, wpływające na ograniczenia związane ze zwykłym funkcjonowaniem, deklarowano występowanie następujących rodzajów schorzeń: choroby typu neurologicznego (20% wskazań), związane z dysfunkcją ruchu (prawie 14%), a także z dysfunkcjami wzroku (prawie 8%), słuchu (prawie 6%) i chorobami układu krążenia (5,5%). Ale najczęściej – jako dysfunkcyjne – było wskazywane schorzenie określane jako „inne” i dotyczyło ponad 46% dzieci niepełnosprawnych.