Inwestowanie - strategie defensywne

Przeczytaj także: Obligacje korporacyjne. Im nie zaszkodził Brexit

Z powodu wielu zalet instrumenty te cieszą się dużym uznaniem inwestorów oraz są powszechnie stosowane do zabezpieczenia portfela przed utratą wartości, oraz wygładzenia linii kapitału globalnego portfela aktywów posiadanych przez inwestora. Wiarygodność emitenta skutkuje w tym wypadku również zmniejszonym znaczeniem dywersyfikacji, co sprawia że strategie tego typu odznaczają się niewielkimi nakładami czasu niezbędnego do ich realizacji. Niewielki czas analiz oraz niski poziom ryzyka i wysoka płynność sprawiają, że instrumenty tego typu w odmianach skierowanych na rynek detaliczny są chętnie kupowane przez inwestorów indywidualnych. W wielu przypadkach analogiczną funkcję jak powyższe instrumenty mogą spełnić krótkoterminowe depozyty bankowe. Cechują się one podobnym poziomem płynności, a ich ryzyko w przypadku zachowania dywersyfikacji wkładów i w okresie krótkookresowym nie odbiega znacząco od poziomu spotykanego przy instrumentach skarbowych.

Długoterminowe depozyty bankowe o wielkościach przekraczających poziom gwarantowanych wkładów należy jednak uznać za instrumenty cechujące się wyższym poziomem ryzyka niż papiery skarbowe, rzadko udaje się również w ten sposób w długim terminie uzyskać rentowność przewyższającą rentowność papierów skarbowych. Tak więc należy uznać depozyty bankowe raczej jako alternatywę dla części portfela mającej za zadanie zachowanie płynności, gdyż cechują się one większą elastycznością w zakresie terminu zapadalności i mniejszym poziomem wahań niż inne instrumenty dostępne na rynku, odznaczające się podobnym poziomem ryzyka i rentowności. Inwestorzy instytucjonalni są jednak w stanie uzyskać podobny efekt korzystając z instrumentów skarbowych, dlatego też depozyty bankowe należy uznać za domenę inwestorów indywidualnych.

Najstarszą i najprostszą formą strategii inwestycyjnej o charakterze defensywnym jest utrzymywanie w portfelu inwestycyjnym gotówki. W okresie występowania inflacji inwestycja taka nie pozwala na ochronę realnej wartości portfela. W okresach deflacji sytuacja nie jest już jednak tak zła. Idea jaka przyświeca tej strategii nie opiera się jednak na uzyskiwaniu rentowności bezpośrednio z posiadania aktywa. Aktywo to ma za zadanie głównie utrzymanie płynności w portfelu oraz wysokiego stopnia elastyczności dla alternatyw decyzyjnych i wykorzystywania nadarzających się okazji inwestycyjnych o innym charakterze. Gotówka jako najlepszy środek wymiany, pozostając w portfelu pozwala na najszybsze i najtańsze jej zamienienie na aktywo, którego cenę w danym okresie uznamy za okazyjną, a które wymagało będzie podjęcia szybkiej decyzji inwestycyjnej.

Aktywo to sprawdza się szczególnie w okresie, kiedy na rynku brak jest alternatyw inwestycyjnych spełniających wymogi inwestora, a zakup aktywów defensywnych przy braku sprecyzowanego okresu ich przetrzymywania inwestor uznałby za zbyt ryzykowny i ograniczający jego elastyczność decyzyjną. W takich okresach gotówka jest uważana za najlepszą i najbardziej oczywistą alternatywę inwestycyjną. Strategia polegająca na utrzymywaniu w portfelu poziomu gotówki wykraczającego poza poziom wynikający z chęci utrzymania określonej płynności portfela posiada zarówno wady jak i zalety. Zaletą jest niski poziom ryzyka związanego z ponoszeniem strat nominalnych, najwyższa płynność i elastyczność.

Wadą jest ryzyko w postaci możliwości poniesienia realnych strat związanych z inflacją. Niemniej jednak aktywo to jest jednym z podstawowych aktywów jakie powinny znaleźć się w portfelu inwestycyjnym. Kwestią sporną jest natomiast poziom w jakim aktywo to powinno wypełniać portfel inwestora. Można postawić tezę, że każdy portfel inwestycyjny powinien być wyposażony w to aktywo na poziomie zapewniającym podstawową płynność i możliwość reakcji na zdarzenia nadzwyczajne o umiarkowanych skutkach. Utrzymywanie wyższego poziomu tego aktywa wiąże się jednak z wysokim poziomem kosztu utraconych możliwości, co może znaleźć swoje uzasadnienie jednak powinno wiązać się dogłębną analizą preferencji inwestora i dokładnym rozważeniem zalet i wad takiego podejścia. Znajduje to głównie zastosowanie przy wysokim stopniu unikalności stosowanych przez inwestora strategii, oraz w przypadku posiadania przez inwestora w portfelu aktywów o wysokiej zmienności i stopniu ryzyka, które powinny znaleźć zabezpieczenie w innych częściach portfela.