Inwestowanie - strategie defensywne

Przeczytaj także: Obligacje korporacyjne. Im nie zaszkodził Brexit

Aktywne zarządzanie portfelem obligacji stawia natomiast wysokie wymogi zarówno pod względem czasowym jak i wymaganych kompetencji. O ile w pierwszym przypadku koszt opłat za zarządzanie pobieranych przez fundusze obligacyjne byłby nie do końca uzasadniony, o tyle w przypadku podejścia aktywnego inwestor powinien się zastanowić czy wydatek ten nie jest opłacalny, gdyż oprócz zwolnienia z konieczności podejmowania decyzji i przeprowadzenia analiz, inwestor dostaje w tym przypadku również wysoki poziom dywersyfikacji chroniący go w znacznej mierze przed inwestycją kończącą się utratą znacznej części kapitału. Generalnie jednak należy stwierdzić, że inwestycje tego typu są w dużym stopniu zbieżne z inwestycjami w obligacje skarbowe lub gwarantowane przez skarb państwa.

Do podstawowych inwestycji o charakterze defensywnym zaliczyć należy inwestycje w papiery dłużne emitowane przez skarb państwa lub posiadające gwarancje udzieloną przez skarb państwa. Wyróżnić tu należy trzy główne grupy instrumentów. Pierwszą grupą instrumentów są krótkookresowe instrumenty dłużne takie jak bony skarbowe, które cechują się też najniższym poziomem ryzyka. Drugą grupę stanowią obligacje skarbowe, które ze względu na swój dłuższy termin zapadalności cechują się nieco wyższym poziomem ryzyka. Ostatnią grupą są instrumenty gwarantowane przez skarb państwa takie jak np. obligacje komunalne emitowane przez jednostki samorządowe. Ideą tego typu inwestycji jest uzyskanie stopy zwrotu przewyższającej poziom inflacji, a więc chroniących realną wartość pieniądza przy zachowaniu wysokiego stopnia płynności inwestycji oraz zachowaniu minimalnego poziomu ryzyka.

Wspomniany poziom ryzyka oraz realizacja celu inwestycji może być dokonana oczywiście przy założeniu, że inwestor inwestuje w emisje oparte o instrumenty państw posiadających „zdrową gospodarkę” z ominięciem emisji państw o słabej kondycji finansowej. W przypadku krótkookresowych instrumentów dyskontowych inwestor narażony jest praktycznie jedynie na ryzyko związane z wiarygodnością emitenta i jego zdolnością do spłaty zadłużenia. Można tu postawić tezę, że przy dołożeniu należytej staranności przy wyborze instrumentów emitenta posiadającego dobrą sytuację finansową, ryzyko inwestora jest w tym przypadku na minimalnym poziomie. W przypadku strategii opartych o instrumenty o dłuższym okresie zapadalności takie jak obligacje skarbowe, sytuacja jest analogiczna jak w opisanych powyżej strategiach obligacyjnych. Mamy tu do czynienia z trzema podstawowymi rodzajami strategii opartych o te instrumenty, a ich wspólną cechą jest mniejszy niż w powyższym przypadku poziom zmian ceny oraz wyższy poziom płynności inwestycji.

W przypadku strategii opartych o instrumenty emitowane przez jednostki samorządowe, inwestor dąży do uzyskania nieco wyższej stopy zwrotu przy praktycznie niezauważalnym wzroście poziomu ryzyka. Wyższy poziom rentowności jest tu zwykle spowodowany mniejszym stopniem płynności tych instrumentów. Również tu mamy do czynienia z trzema podstawowymi wariantami strategii opartych na instrumentach dłużnych. Generalnie strategie oparte na powyższych trzech grupach instrumentów są uważane za jedne z najmniej ryzykownych. Jednak nawet i tu inwestor może popełnić błędy skutkujące obniżeniem się poziomu kapitału i poniesieniem straty na inwestycji. Strata ta jednak z założenia nie powinna być znaczna w przypadku wyboru instrumentów emitentów cieszących się dobrą reputacją i odznaczających się solidną kondycją finansową. Instrumenty takich emitentów bowiem nie powinny poddawać się gwałtownym przecenom na rynku nawet w okresach kryzysów finansowych.