Inwestowanie - strategie defensywne

Przeczytaj także: Obligacje korporacyjne. Im nie zaszkodził Brexit

Istotną kwestią przemawiającą na niekorzyść dla strategii arbitrażowych jest również coraz rzadsze występowanie sytuacji sprzyjających arbitrażowi oraz znaczące skrócenie czasu utrzymywania się takich sytuacji. Jest to wynikiem coraz wyższego poziomu informacji dostępnych na rynku oraz rozwoju narzędzi służących przeszukiwaniu rynku w poszukiwaniu możliwości arbitrażu. Niemniej jednak nawet w obecnych czasach zdarzają się sytuacje, w których inwestor defensywny jest w stanie uzyskać dzięki tego typu strategii dodatkową stopę zwrotu z posiadanego kapitału. Niewątpliwą zaletą tego typu sytuacji jest również brak silnej korelacji ze zmianami wartości innych aktywów posiadanych w portfelu przez inwestora. Wszystko to sprawia, że strategie arbitrażowe, zarówno realizowane indywidualnie jak i poprzez udział w wyspecjalizowanym funduszu, są ciekawą alternatywą inwestycyjną i pomagają w budowie efektywnego portfela inwestycyjnego o niskim poziomie ryzyka.

Kolejną grupą strategii defensywnych są inwestycje w instrumenty dłużne takie jak listy zastawne, posiadające zabezpieczenie. Instrumenty takie pozwalają na uzyskanie rentowności nieznacznie przewyższających stopę zwrotu z instrumentów gwarantowanych przez skarb państwa przy jedynie nieznacznym podniesieniu poziomu ryzyka. Istotną kwestią jest tu oczywiście dokonanie dokładnej analizy struktury papierów wartościowych i jakości zabezpieczenia w nich oferowanego. Analogiczną grupę papierów stanowią papiery dłużne spółek posiadających dobrą kondycję finansową posiadające dodatkowo zabezpieczenie na aktywach spółki. O stopniu ponoszonego przez inwestora ryzyka decyduje tu w dużym stopniu to czy inwestor zamierza trzymać takie papiery do momentu ich zapadalności czy też zależy mu na ich płynności i wcześniejszym wyjściu z inwestycji. Warto tu zwrócić uwagę że papiery dłużne takie jak obligacje również cechują się wysokim poziomem zmienności w okresie do zapadalności.

Zmienność ta zależy od stosunku ceny sprzedaży do nominału, okresu zapadalności i wielkości oraz periodyzacji wypłaty kuponu, a także od sposobu ustalania wielkości oprocentowania. Przy czym papiery o długim okresie zapadalności, niskim kuponie i stałym oprocentowaniu są znacznie bardziej narażone na zmianę wartości w okresie do wygaśnięcia, co może być spowodowane np. zmianami stóp procentowych. Istnieje kilka głównych nurtów definiujących strategie inwestycji w tego typu instrumenty. Najprostszy z nich zakłada kupno i trzymanie papierów do momentu ich zapadalności. Jest to również najbezpieczniejszy typ strategii, gdyż zakładając wysoki stopień wiarygodności emisji oraz utrzymanie instrumentów do momentu zapadalności, okresowe zmiany wartości inwestycji nie stanowią dla inwestora istotnego ryzyka. Ryzyko w tym wypadku zależy od sposobu ustalania oprocentowania i jego wypłaty, ryzyko zmiany wartości bieżącej nominału przestaje mieć natomiast duże znaczenie.

Kolejnym podejściem jest dostosowywanie średniego okresu trwania obligacji wchodzących w skład portfela do długości zakładanej inwestycji. Podejście to ma na celu minimalizację globalnego poziomu ryzyka związanego z portfelem obligacji. Najbardziej agresywnym podejściem jest podejście polegające na aktywnym zarządzaniu składem portfela i dobieraniu walorów w celu uzyskiwania zysku wynikającego ze wzrostu wartości obligacji spowodowanego między innymi zmianami stóp procentowych. Takie podejście wiąże się jednak w koniecznością akceptacji istotnego poziomu ryzyka, które wielokrotnie skłania do klasyfikacji tej ostatniej strategii do grupy strategii umiarkowanych. W zależności od przyjętej strategii zmieniają się również wymogi pod względem czasowym i niezbędnych kwalifikacji jakich wymaga realizacja poszczególnych strategii. Podstawowe odmiany nie wymagają od inwestora dogłębnej wiedzy na temat rynku i prognozowania zmian wskaźników takich jak poziom stopy procentowej, strategie te nie wymagają również dużego nakładu czasu.