Wyniki ubezpieczycieli I-VI 2008

Przeczytaj także: Wyniki ubezpieczycieli I-III 2007

Większość ubezpieczycieli (pięćdziesiąt dziewięć) miało formę organizacyjną spółki akcyjnej (trzydzieści jeden w dziale I i dwadzieścia osiem w dziale II), spośród dziewięciu towarzystw ubezpieczeń wzajemnych, tylko dwa prowadziły ubezpieczenia na życie. Wszystkie firmy w dziale I i prawie wszystkie w dziale II (z dwoma istotnymi wyjątkami, ponieważ chodzi o najstarszą i najpotężniejszą spółkę oraz spółkę, która jest powołana w celu promocji polskiego eksportu) należały do prywatnych właścicieli. Zagraniczni akcjonariusze sprawowali kontrolę w dwudziestu czterech zakładach ubezpieczeń na życie i dwudziestu jeden zakładach przyjmujących do ochrony pozostałe ryzyka osobowe i majątkowe, nie licząc funkcjonującego w tym segmencie rynku oddziału zagranicznej korporacji ubezpieczeniowej. Większość spośród dziewięciu istniejących TUW-ów miała polskich udziałowców, z wyjątkiem dwu towarzystw (po jednym w każdym dziale ubezpieczeń), w których dominował kapitał zagraniczny.

Pełny zakres ubezpieczeń w dziale I utrzymywało osiem zakładów, dziesięć innych towarzystw prowadziło ubezpieczenia w zakresie czterech grup ryzyka, ale wszystkie one oferowały polisy na życie (grupa 1) i ochronę dodatkową następstw wypadków i choroby (grupa 5). Dziewięć firm przyjmujących do ochrony ryzyka z trzech grup ubezpieczeń życiowych, najczęściej (obok ubezpieczeń na życie i NNW) włączało do swej oferty ubezpieczenia na życie z funduszem inwestycyjnym (grupa 3), lecz dwie firmy wybrały ubezpieczenia rentowe, zamiast inwestycyjnych. Pozostałe cztery zakłady ubezpieczały tylko ryzyka z grup 1 i 5. Ubezpieczenia posagowe (grupa 2) podjęło siedemnaście firm, najmniej – bo tylko trzynastu ubezpieczycieli realizowało ubezpieczenia rentowe. Warto odnotować, że dwie należące do zagranicznych akcjonariuszy spółki w dziale I, obok ubezpieczeń bezpośrednich zajmowały się także reasekuracją czynną.

W dziale II tylko trzy firmy: polska o dwusetletniej tradycji, zagraniczna utworzona jako filia potężnej europejskiej korporacji ubezpieczeniowej oraz największa firma prywatna przejęta przed kilkoma laty przez zagranicznego inwestora strategicznego miały uprawnienia na prowadzenie wszystkich osiemnastu grup ubezpieczeń bezpośrednich, ponadto jeszcze jedna spółka wchodząca w skład tego samego zagranicznego koncernu finansowego oferowała polisy w siedemnastu grupach ryzyka. Większość (siedemnaście) uniwersalnych towarzystw ubezpieczeniowych przyjmowała do ochrony ryzyka sklasyfikowane w więcej niż dziesięciu grupach, ale istniały także dwie wąsko wyspecjalizowane firmy (gwarancja ubezpieczeniowa, pomoc prawna).

Ubezpieczenie ogólnej odpowiedzialności cywilnej (grupa 13) oferowało dwadzieścia dziewięć zakładów, ubezpieczenia ogniowo-kradzieżowe (grupa 8 i 9) – odpowiednio dwadzieścia siedem i dwadzieścia osiem, ubezpieczenie NNW (grupa 1), często sprzedawane w pakietach wraz z innymi produktami – dwadzieścia sześć, autocasco (grupa 3) – dwadzieścia siedem, ubezpieczenia komunikacyjnej OC (grupa 10) – dwadzieścia sześć. Ubezpieczenia, na które nie ma dużego popytu, takie jak np. ubezpieczenie pojazdów szynowych (grupa 4) prowadziło tylko pięć towarzystw. Zaledwie kilku ubezpieczycieli (nie w pełnej gamie produktów) przyjmowało do ochrony casco oraz OC lotnicze i morskie (grupy 5-6 oraz 11-12), bowiem ryzyka te wymagają dużego doświadczenia, wysokich kapitałów własnych i głębokiej reasekuracji. Reasekuracją czynną w dziale II zajmowało się jedenaście zakładów (w tym jeden powołany wyłącznie w tym celu), ale żaden nie pokrywał wszystkich klas ryzyka (z 10 możliwych 8 klas pokrywały dwa zakłady, sześć kolejnych od 3 do 6 klas, reszta 1-2 klasy).