Rynek telekomunikacyjny w UE 2007

Przeczytaj także: UKE a rynek telekomunikacyjny 2006-2011

Nawet w przypadkach, gdy ostateczne zobowiązania zostały już nałożone, są one często niewystarczająco szczegółowe, aby zapewniały solidne podstawy inwestycji i wejścia na rynek. Rozpoczęcie działalności komercyjnej jest często odwlekane do czasu wyjaśnienia najważniejszych szczegółów w drodze postępowania odwoławczego lub procedury indywidualnego rozstrzygania sporów. Ponadto warunki cenowe referencyjnych ofert na określone usługi podlegające regulacji mogą nadal nie skłaniać operatorów alternatywnych do uruchamiania usług konkurencyjnych (np. na Litwie, Malcie i Słowacji, w Luksemburgu, Polsce i Szwecji). Wdrożenie środków regulacyjnych mogą także opóźniać trudności związane z procesem świadczenia usług na poziomie hurtowym (w tym dyskryminacja pozacenowa w porównaniu z własnym podmiotem świadczącym usługi detaliczne, należącym do danego operatora o znaczącej pozycji rynkowej, a także problemy z umowami o poziomie usług, kolokacją, migracją między produktami oraz przenośnością), szkodząc konkurencyjności alternatywnych ofert detalicznych.

Wobec trudności z terminowym i skutecznym wprowadzeniem zakazu dyskryminacji na rynkach regulowanych, szereg krajowych organów regulacyjnych (np. we Włoszech, Polsce i Szwecji) rozważa możliwość funkcjonalnego rozdzielenia oferowanych przez tradycyjnych operatorów usług dostępu do sieci lokalnej od ich pozostałych jednostek prowadzących działalność na szczeblu detalicznym i hurtowym, celem zagwarantowania równego dostępu do przepustowości na poziomie hurtowym, zarówno dla należącego do danego operatora podmiotu świadczącego usługi detaliczne, jak i dla operatorów alternatywnych. W Irlandii tradycyjny operator sam zaproponował pewną formę podziału strukturalnego. Taki rozwój sytuacji dowodzi, że konieczne jest znalezienie mechanizmu ujednolicenia podejścia we wszystkich państwach członkowskich.

3. INTERES KONSUMENTóW

Przejrzystość taryf

Przejrzystość cen nadal stanowi problem, choć coraz większa liczba organów regulacyjnych udostępnia internetowe narzędzia do porównywania cen, pomagające klientom podjąć decyzję o tym, który operator oferuje usługi najlepiej dopasowane do ich potrzeb. Niektóre z państw członkowskich wprowadziły środki mające poprawić przejrzystość cen w przypadku usług o podwyższonej opłacie i innych usług z wykorzystaniem numerów niegeograficznych, gdzie często występuje problem ukrytych kosztów i braku informacji taryfowych.

Usługi powszechne

Jedynymi państwami członkowskimi, w których usługi powszechne świadczone są na normalnych warunkach rynkowych, pozostają Niemcy i Luksemburg. Szereg innych państw członkowskich postanowiło jednak wyłączyć określone usługi z zakresu usług powszechnych (np. usługi spisu abonentów i biura numerów we Włoszech i Estonii oraz biura numerów w Irlandii i Austrii). Republika Czeska nie zalicza do usług powszechnych dostępu do sieci stacjonarnej, natomiast Szwecja i Finlandia rozważają zaliczenie do nich rozwiązań łączności ruchomej. W Rumunii usługa powszechna ograniczona jest do zapewnienia „telecentrów” oferujących dostęp na terenach wiejskich. Użytkownicy niepełnosprawni i użytkownicy o szczególnych potrzebach nadal mają do czynienia z wieloma ograniczeniami w dostępie do usług o kluczowym znaczeniu dla ich funkcjonowania społecznego lub gospodarczego.

Do pobrania: