Wirtualizacja: tak czy nie?

Przeczytaj także: Serwer wirtualny poza firmą: co z bezpieczeństwem?

Korzyści vs koszty inwestycji

Z założenia wirtualizacja niesie za sobą więcej korzyści niż kosztów. Oczywiście nowo budowane środowisko wirtualne wymaga nakładów finansowych na infrastrukturę sprzętową, oprogramowanie, zakup odpowiednich licencji oraz niezbędne wsparcie techniczne producenta oprogramowania. Jednak gdy cały proces poprzedzimy starannym oszacowaniem wymaganych zasobów sprzętowych gwarantujących wydajność i, co bardzo ważne, skalowalność środowiska, pozwoli to nam uniknąć nieplanowych kosztów. Budując rozwiązanie koniecznie należy uwzględnić aspekt bezpieczeństwa i stabilności pracy naszego środowiska. Należy sprawdzić czy istniejący system backupu w pełni integruje się z wybranym rozwiązaniem wirtualizacyjnym. W przeciwnym razie może zajść konieczność wymiany centralnego systemu backupu, wówczas należy ująć ten koszt jako element projektu
i koniecznie zabudżetować.

Funkcjonalności jakie posiadają w swoim portfolio dostawcy rozwiązania są bardzo zróżnicowane i niekoniecznie wszystkie są wymagane w naszym środowisku. Niemożliwością jest uzyskać komplet korzyści z wirtualizacji. Często jeden jasno sprecyzowany cel wirtualizacji przynosi korzyści zarówno biznesowe, jak i technologiczne.

Zaprezentowane dane dotyczą jeszcze badań przeprowadzonych w 2013 roku. Można swobodnie zakładać, że ten trend odzwierciedli także rok 2014.

Konfrontacja liderów

Funkcjonalności jakie dostarczają liderzy są zbliżone do siebie. Wybór tego właściwego to temat na oddzielny materiał. Potrzeby biznesowe i technologia zdeterminują wybór odpowiedniego dostawcy.

Najpopularniejszą platformą wirualizacyjną na świecie jest VMware vSphere. Rozwiązanie tej firmy wybrało ponad 500 tyś. użytkowników, w tym wszystkie firmy z listy Fortune Global 100. Analitycy światowej firmy analityczno-doradcza Gartner podkreślają wysoki poziom satysfakcji klientów końcowych. VMware chwalony jest za innowacyjność czy samą strategię wirtualizacji, dobre recenzje zbiera także koncepcja prywatnych i hybrydowych usług przetwarzania w chmurze. Microsoft zdecydowanie skrócił dystans dzielący go do VMware, zwłaszcza po wypuszczeniu Windows Server 2012. Analitycy podkreślają szereg innowacji (skalowalność, ułatwienia w migracji maszyn wirtualnych, funkcjonalność Hyper-V Replica). Mimo że zdecydowana większość atutów nadal znajdują się po stronie VMware, argumentem przemawiającym za Microsoft wydaje się być konkurencyjna cena produktu wzbogacona przyjaznym i znanym wielu administratorom środowiskiem. Zarówno VMware i Microsoft oferują bardzo zbliżony poziom funkcjonalności pod kątem technicznym i pod kątem wsparcia produktu. Na uwagę na pewno zasługuje funkcjonalność VMware definiowana jako Fault Tolerance. Usługa ta niweluje do zera przerwę w pracy maszyn wirtualnych w przypadku awarii fizycznego hosta. Posiada oczywiście pewne ograniczenia, np. maszyna wirtualna może posiadać tylko jeden wirtualny procesor oraz maksymalnie 64GB pamięci RAM, jednak mimo to, funkcjonalność znajduje swoje zastosowanie u wielu klientów. VMware w wersji vSphere 5.5 wprowadził funkcjonalność dynamicznego dodawania i usuwania urządzeń SSD do/z fizycznego hosta. Dodatkowo, posiada możliwości hot-add dla pamięci operacyjnej i procesora oraz hot-plug dla kart sieciowych oraz dysków, oczywiście przy założeniu, że system operacyjny gościa pozwala na takie operacje. Dla porównania Microsoft pozwala na usługę hot-add dla pamięci operacyjnej przy założeniu, że jest skonfigurowana jako „dynamic”. Obsługa urządzeń SSD nie jest do chwili obecnej przedstawiana w funkcjonalnościach producenta z Redmond.

Ktoś zapewne słuszne zwróci uwagę, że Microsoft gwarantuje prawidłowe funkcjonowanie klastra przy 64 węzłach, gdzie pracuje 8000 maszyn wirtualnych. Dla porównania VMware maksymalnie 32 fizyczne hosty w klastrze i „jedynie” 4000 wirtualnych maszyn, tylko jak często budujemy takie środowiska?

Wciąż jednak najczęściej o wyborze dostawcy decydują kwestie finansowe, często sympatia administratorów do konkretnego producenta, faktyczne potrzeby przedsiębiorstwa, ale też polityka firmy.

Michał Janik,