Nowe inwestycje przy Placu Małachowskiego

Przeczytaj także: Delta44 we Wrocławiu- biurowiec klasy B+

Charakterystyczna, monumentalna kamienica Krasińskich (zwana również kamienicą Raczyńskiego lub Heurichowską) została wybudowana w latach 1907 – 1910 według projektu Jana Heuricha (syna) we współpracy w Arturem Goebelem. W trakcie budowy obiekt odkupił od rodziny Krasińskich hrabia Edward Raczyński. Architektoniczny styl budynku nosi cechy wczesnego modernizmu, m.in. gładką elewację z dwoma płaskimi ryzalitami (wysuniętymi poza płaszczyznę częściami elewacji od poziomu gruntu po dach) oraz potężny gzyms zwieńczony attyką tralkową. Wyjątkowość architektury podkreślały olbrzymie przeszklone witryny sklepowe znajdujące się na parterze i pierwszym piętrze.

Według pierwotnych zamierzeń wnętrza kamienicy miały być przeznaczone na zbiory biblioteczne i artystyczne rodziny Krasińskich, jednak z planów tych ostatecznie zrezygnowano i na wyższych piętrach budynku znalazły się mieszkania, w przyziemiu zaś i na pierwszym piętrze - przestrzenie handlowe. Wkrótce po oddaniu do użytku gmach uchodził za jeden z symboli wielkomiejskiej elegancji Warszawy. Do wybuchu II wojny światowej budynek służył jako jedna z najbardziej ekskluzywnych warszawskich kamienic dochodowych.

Spalony przez okupantów po upadku powstania warszawskiego, w latach powojennych został odbudowany w zmienionej nieco formie z przeznaczeniem na siedzibę Ministerstwa Poczt i Telegrafów. Nowe władze zdecydowały, że istniejące przed wojną ogromne witryny sklepowe zostaną zamienione na zwykłe okna, co spowodowało utratę wielkomiejskiego charakteru gmachu. Monumentalna skala przedwojennej kamienicy Heurichowskiej z witrynami na parterze i pierwszym piętrze zainspirowała projekt architektoniczny części budynków na warszawskim MDM.