Strategie pośrednie: część 2

Przeczytaj także: Strategie pośrednie: część 1

O stopniu ponoszonego przez inwestora ryzyka decyduje tu w dużym stopniu to czy inwestor zamierza trzymać takie papiery do momentu ich zapadalności, czy też zależy mu na ich płynności i wcześniejszym wyjściu z inwestycji. Warto tu zwrócić uwagę, że papiery tego typu mogą cechować się wysokim poziomem zmienności w okresie do zapadalności. Zmienność ta zależy od stosunku ceny sprzedaży do nominału, okresu zapadalność i wielkość oraz periodyzacji wypłaty kuponu, a także od sposobu ustalania wielkości oprocentowania. Przy czym papiery o długim okresie zapadalności, niskim kuponie i stałym oprocentowaniu są znacznie bardziej narażone na zmianę wartości w okresie do wygaśnięcia, co może być spowodowane np. zmianami stóp procentowych.

Wśród podejść inwestycyjnych do grupy o umiarkowanym poziomie ryzyka zaliczyć należy właśnie aktywne zarządzanie portfelem obligacji, gdyż pozostałe metody charakteryzują się ryzykiem, które w większości przypadków pozwala na klasyfikację strategii do grona strategii defensywnych. Strategia aktywna w tym przypadku polega na aktywnym zarządzaniu składem portfela i dobieraniu walorów w celu uzyskiwania zysku wynikającego ze wzrostu wartości obligacji spowodowanego między innymi zmianami stóp procentowych.

Takie podejście wiąże się jednak w koniecznością akceptacji istotnego poziomu ryzyka. Aktywne zarządzanie portfelem obligacji stawia inwestorowi wysokie wymogi zarówno pod względem czasowym jak i wymaganych kompetencji. W tym przypadku inwestor powinien się zastanowić czy wydatek w postaci prowizji pobieranej przez fundusz oferujący prowadzenie tej strategii w ramach swoich struktur nie jest opłacalny, gdyż oprócz zwolnienia z konieczności podejmowania decyzji i przeprowadzenia analiz inwestor dostaje w tym przypadku również wysoki poziom dywersyfikacji chroniący go w znacznej mierze przed inwestycją kończącą się utratą znacznej części kapitału.

Do grupy strategii umiarkowanych należą też multistrategie. Podejście to bazujące na maksymalnym wygładzeniu linii kapitału i minimalizacji ryzyka bez znaczącego zmniejszania rentowności jest wyrazem kompleksowego podejścia do procesu budowy globalnego portfela aktywów. W przypadku tym inwestor dzieli swój portfel na wiele części, dla których dobiera odmienne strategie o niskim stopniu korelacji miedzy sobą. Głównym celem inwestora jest tutaj wygładzenie linii kapitału, co owocuje zmniejszeniem poziomów obsunięć kapitału, a co za tym idzie wpływa pozytywnie na osiągnięcie zadawalających stóp zwrotu.

Obniżenie obsunięć w tym typie strategii sprawia również, że inwestor przy zachowaniu swoich preferencji względem maksymalnego dopuszczalnego poziomu obsunięcia jest wstanie podwyższyć limity zaangażowania poszczególnych strategii znajdujących się w koszyku inwestycyjnym i tym samym podnieść oczekiwaną stopę zwrotu. Strategie takie mogą powstawać na bazie innych przytoczonych w tekście sposobów alokacji aktywów. Rozpatrując ten typ strategii należy traktować go jako wyraz kompleksowego podejścia do tematyki alokacji aktywów.

Do głównych idei należy tu również zaliczyć chęć wykorzystania zalet poszczególnych podejść inwestycyjnych i próbę adaptacji portfela do zróżnicowanych warunków rynkowych. Portfele tego typu dają inwestorowi wiele powodów do zadowolenia, jednak jak każde podejście inwestycyjne tak i to posiada swoje wady i zalety. Zaletami jest tu gładka linia kapitału, umiarkowane ryzyko, stabilna stopa zwrotu. Wadą jest z kolei wysoki poziom nakładów czasu i pracy, jakiej wymaga realizacja tego typu strategii.

Do wad zaliczyć należy również utrudnioną analizę tak szerokiego portfela, która owocuje ryzykiem utraty kontroli nad składem i zmianami portfela. Inwestor decydujący się na taką strategie powinien również zastanowić się czy wybrać produkt gotowy oferowany przez wyspecjalizowany podmiot, czy też samodzielnie podjąć się budowy strategii tego typu. Szczególnie ważna jest w tym przypadku analiza własnych możliwości oraz preferencji względem portfela. Niewątpliwie ta zaawansowana strategia jest głównie skierowana do wykwalifikowanych inwestorów, dla których inwestycje stanowią podstawową formę działalności. Dla takich inwestorów strategia ta może również okazać się niezwykle korzystna, jednak inwestor nie posiadający odpowiedniego poziomu kwalifikacji może nie sprostać wymaganiom stawianym przez tego typu strategie.