Strategie pośrednie: część 2

Przeczytaj także: Strategie pośrednie: część 1

Obecnie kiedy większość inwestycji tego typu opiera się na kontraktach terminowych i zapisach księgowych, podstawowa zaleta tego typu inwestycji traci swoją aktualność. Dlatego też kwalifikując strategie polegającą na zakupie kruszców do grupy o umiarkowanym ryzyku odwoływać się będziemy do pierwotnych form tej inwestycji polegających na nabywaniu realnego kruszcu. Obecnie inwestor nadal posiada możliwość zakupu np. sztab złota które cechują się wysokim stopniem płynności i cenami ustalanymi na bazie cen z giełd światowych. Dokonanie takich inwestycji mimo wysokiej zmienności cen złota znacząco ogranicza ryzyko związane z pogorszeniem się kondycji finansowej pośredników transakcyjnych i podmiotów przechowujących aktywa inwestora.

Tak więc inwestor znacząco ogranicza trudne do eliminacji w pozostałych strategiach grupy ryzyka, wyjątkiem jest tu posiadanie nie zdeponowanej na rachunkach gotówki, która odznacza się podobnymi cechami względem ryzyka zdarzeń nadzwyczajnych. Brak dotkliwych problemów związanych z przechowywaniem takiego aktywa (można tego dokonać między innymi poprzez złożenie w bankowej skrytce depozytowej) skutkuje łatwością realizacji tego typu strategii i sprawia, że są one nadal wartościową alternatywą dla części portfela inwestycyjnego. Tak więc inwestor akceptujący poziom zmienności jakim cechuje się to aktywo nie powinien o nim zapominać i całkowicie eliminować go ze swojego portfela inwestycyjnego, gdyż podstawowa odmiana tej strategii może okazać się przydatna do zabezpieczenia się przed skrajnymi sytuacjami gospodarczymi.

Podobną powszechną opinię jak złoto mają również inwestycje w nieruchomości. Również i w tym przypadku powinny być one jednak klasyfikowane jako inwestycje o umiarkowanym ryzyku lub na pograniczu strategii pośrednich i agresywnych. Ideą tego typu alokacji jest uzyskanie zwrotu z inwestycji przekraczającej poziom inflacji, a co za tym idzie ochronę realnej wartości kapitału i uzyskanie nieznacznej nadwyżki rekompensującej niski poziom płynności i zmienność cenową. Zasadniczo mamy tu do czynienia z dwoma podstawowymi podejściami do tego typu inwestycji.

Pierwszą grupę stanowią tu strategie polegające na bezpośrednim zakupie nieruchomości. Podgrupa ta dzieli się ponadto na podtypy odnoszące się do różnych rodzajów nieruchomości. Druga podgrupa to strategie polegające na zakupie udziałów w spółkach, których biznes zależy od ceny nieruchomości lub które operują na nieruchomościach. W segmencie tym istnieją też strategie ukierunkowane na konkretną niszę segmentu. Takimi strategiami są np. inwestowanie w grunty, co do których możemy spodziewać się zmiany statusu prawnego czy w nieruchomości czynszowe. Różnorodność strategii w tym segmencie sprawia, że rozpiętość ich poziomu ryzyka jest również szeroka. Wspólną cechą większości z przytoczonych podejść jest jednak długoterminowy horyzont inwestycyjny, oraz konieczność posiadania specyficznej wiedzy sektorowej do dokonania prawidłowej oceny potencjału danej inwestycji.

Cechy te sprawiają, że inwestycje tego typu odbywają się obecnie głównie za pośrednictwem wyspecjalizowanych funduszy lub przy udziale podmiotów doradczych. Analizując tego typu strategie należy uznać, że są one ważną grupą alternatyw inwestycyjnych, atrakcyjne dla inwestora okazać mogą się szczególnie inwestycje w regionach o niższym poziomie rozwoju lub takich, które w okresie najbliższych lat mogą znacząco poprawić swój status geopolityczny. Należy jednak pamiętać, że strategie tego typu cechują się niską płynnością i wysokimi kosztami transakcyjnymi, co sprawia że inwestor musi posiadać długi horyzont inwestycyjny, z tego też powodu nie są one preferowane jako podstawowy składnik portfela inwestycyjnego.

Kolejną grupą strategii pośrednich jest aktywne zarządzanie instrumentami dłużnymi. Instrumenty dłużne stosowane w tym typie strategii to najczęściej obligacje korporacyjne o pozytywnym ratingu kredytowym. Jednak nie są one zaliczane do grona najbezpieczniejszych. Instrumenty takie pozwalają na uzyskanie rentowności przewyższających stopę zwrotu z instrumentów gwarantowanych przez skarb państwa przy umiarkowanym podniesieniu poziomu ryzyka. Istotną kwestią jest tu oczywiście dokonanie dokładnej analizy struktury papierów wartościowych i jakości zabezpieczenia w nich oferowanego.