Po co są dziennikarze?

Przeczytaj także: Kto porzucił media dla PR?

Dziennikarze i media

Załóżmy, że można oddzielić media (jako organizacje komercyjne) od dziennikarzy (profesja w tarapatach). Czy można coś zrobić, żeby ocalić resztki godności dziennikarzy w *super_hiper_komercyjnym* otoczeniu biznesowym?

Dziennikarze są być może tylko obserwatorami, ale rzadko kiedy *super_hiper_obiektywnymi* obserwatorami. Dziennikarze nie są inżynierami społecznymi, ale każdy z nich ma swój wkład w kształtowanie demokratycznego społeczeństwa. Demokracja i kontrakt społeczny z nią związany opiera się na cienkiej nici zaufania. Końcówki tych nici są w rękach dziennikarzy. Dziennikarze nie są tylko zaciekawionymi gapiami przyglądającymi się jak złodziej kradnie torebkę bezbronnej kobiecie.

Dziennikarze nie tylko opisują otaczający nas świat, ale są też jego częścią. Jeśli wykonują swoją pracę zgodnie z oczekiwaniami opinii publicznej, ludzie mogą zakładać, że wszystkie ważne dla nich sprawy (dobre i złe) wychodzą na światło dzienne i dzięki temu stają się przedmiotem ogólnej debaty.

Subiektywna historia (świat tak jak my go postrzegamy) i obiektywna historia (to co się naprawdę dzieje) stają się bardziej zrozumiałe, jeśli informacje są dobrze przekazane. Sama wiadomość nie stworzy dobrze poinformowanego społeczeństwa, atmosfery zaufania ani bardziej zrozumiałego świata. Jeśli ludzie wiedzą co się dzieje w polityce, ale nie ufają politykom, jest mało prawdopodobne, że informacje ze świata polityki potraktują poważnie. Skoro bohaterowie są postrzegani jako kłamcy, oszuści i egoiści, po zawracać sobie nimi głowę? Może lepiej umieścić informacje o nich w programach rozrywkowych Kuby Wojewódzkiego?

Nawet w najzdrowszym społeczeństwie dażącym polityków szacunkiem (jest takie?) potrzebny jest spory bufor bezpieczeństwa oddzielający dziennikarstwo od satyry. Ale czy można mówić o poważnym (zaangażowanym?) dziennikarstwie tam gdzie rządzi cynizm, zamieszanie i nuda, a polityka widziana jest jak karuzela głupców świetnie bawiących się w swoim gronie?

Dziennikarze pomagają zmieniać świat, ponieważ są (i czują się) partnerem społecznego kontraktu stworzonego dzięki demokracji. Dziennikarze nie mogą być kibicami wydarzeń i ograniczać się do ich ośmieszania. To za mało, żeby ich praca miała sens. Jeśli dziennikarze ograniczą się tylko do krytyki, ludzie pomyślą, że nie warto się w nic angażować. Korupcja nie może być tylko ekscytującym tematem podnoszącym nakład. Musi być problemem do rozwiązania. Tylko dzięki dobrze pracującym dziennikarzom polityka może mieć sens. Tylko podwójne pojmowanie roli dziennikarze jako tego, kto naprawia świat i o nim opowiada pozwoli dziennikarzom odzyskać utraconą twarz.