Partnerstwo publiczno-prywatne

Przeczytaj także: Branża doradcza i finansowa a rynek PPP

Strategia (polityka) stosowania PPP na szczeblu krajowym winna uwzględniać następujące elementy:

• Zadanie przygotowania strategii upowszechniania PPP - m.in. określenie preferowanych dziedzin, w których PPP może mieć zastosowanie, koordynacja, monitoring i nadzór nad realizacją strategii. Owa strategia winna leżeć w gestii międzyresortowego zespołu ekspertów - Powołanie którego pozostawia się zainteresowanym ministerstwom - pod przewodnictwem Ministerstwa Gospodarki oraz, w przyszłości, koordynującego realizację projektów PPP w kraju
• Określenie kryteriów wyboru kierunków stosowania PPP. Odpowiedzialnością Ministerstwa Finansów - ze względu na ścisły związek z rozmiarem długookresowych, finansowych zobowiązań publicznych - winno być potwierdzenie korzystności ekonomicznej metody PPP w danych projektach, natomiast ich skuteczności – odpowiedzialnością Ministerstwa Gospodarki. Tego ostatniego ze względu na ścisły związek z zapewnieniem podstaw zrównoważonego wzrostu gospodarczego.

Instytucje wspierające PPP

Ponadto postuluje się uruchomienie na szczeblu krajowym czterech typów instytucji obsługujących w imieniu władzy publicznej realizację strategii rozwoju PPP w Polsce. Pierwsza z nich oceniałaby korzystność wyboru formuły PPP - Ministerstwo Finansów bądź BGK, zadaniem drugiej byłoby natomiast koordynowanie, a w dłuższym okresie, wykonywanie strategii wykorzystania PPP dla realizacji usług publicznych (zespół międzyresortowy). Istotne jest również powołanie instytucji przygotowującej projekty PPP bezpośrednio realizowane na szczeblu centralnym (zainteresowane ministerstwa i agencje), oraz promującej wiedzę, standardy dobrych praktyk i monitorującej realizację i funkcjonowanie projektów PPP. Opracowanie programu upowszechniania partnerstwa publiczno - prywatnego winno uwzględniać przygotowanie szkoleń, warsztatów, konferencji, podręczników i informatorów czy studiów podyplomowych.

Niezwykle istotne jest również uruchomienie bazy danych projektów PPP realizowanych w Polsce oraz stworzenie platformy umożliwiającej porozumiewanie się podmiotów publicznych z partnerami prywatnymi. Zadaniem władz winno być również stałe monitorowanie rozwoju inwestycji w ramach PPP i na tej podstawie przygotowywanie propozycji zmian regulacji prawnych. Wiąże się z tym przeznaczenie, z budżetu centralnego, środków na finansowanie wyżej opisanego systemu działań państwa w zakresie upowszechnienia PPP w Polsce, co jest konieczne do powodzenia wymienionych działań.

Powyższe zbiory warunków, zarówno koniecznych, jak i dostatecznych dotrzymywane są w krajach, w których PPP rozwija się bez przeszkód i stanowi jedną z szerzej stosowanych form realizacji procesów świadczenia usług publicznych. Rozmaicie rozkładają się natomiast preferencje w zakresie stosowania PPP – w zależności od potrzeb inwestycyjnych danego kraju. Przykładowo w Wielkiej Brytanii – szkoły, szpitale, więzienia, w Niemczech – szkoły, szpitale, w Irlandii – szkoły, zarządzanie odpadami: jednak we wszystkich krajach obserwuje się spójną i świadomą strategię, wprowadzoną przez władze wykonawcze, a wyznaczającą preferowane kierunki działań dla władzy wszystkich szczebli.

W krajach przodujących w PPP istnieją również profesjonalne jednostki koordynujące odpowiedzialne za programowanie, nadzór i promocję tej formy działania, które ściśle współpracują zarówno z władzami publicznymi jak i sektorem prywatnym. W Polsce takich instytucji brak – dlatego PPP wciąż pozostaje instrumentem rzadko wykorzystywanym, choć w porównaniu do wcześniejszych doświadczeń – sytuacja jest niewątpliwie lepsza. Wprawdzie wiedza praktyczna z zakresu PPP wśród władz jest wciąż niewielka, a wola polityczna ogranicza się częściej do deklaracji niż rzeczywistego działania, to spełniamy w zasadzie pozostałe warunki konieczne. Palącym problemem, przed którym stoi obecnie nasz kraj jest spełnienie warunku upowszechniania wiedzy na temat PPP, a co za tym idzie opracowanie strategii promocji tego narzędzia, wraz z rozbudową niezbędnej infrastruktury instytucjonalno – programowej, która pozwoliłaby na sprawne zarządzanie jej realizacją w Polsce.