Intel wchodzi w superkomputery

Przeczytaj także: Nowości z Intela

Przez długie lata lista TOP500 zdominowana była przez oparte na niestandardowych rozwiązaniach superkomputery wykorzystujące procesory RISC - najnowsza lista TOP500 zawiera 56 systemów z procesorami Intela, podczas gdy zaledwie trzy lata temu znajdowały się na niej tylko dwa.

W pierwszej dziesiątce aktualnej listy TOP500 znajdują się dwa klastry z układami Intela. Do ostatnio wpisanych na listę TOP500 należą klastry z procesorami Intela w Lawrence Livermore National Labs (piąte miejsce), National Oceanic & Atmospheric Administration (NOAA) Forecast System Laboratory (ósme miejsce), Louisiana State University (miejsce 17) i Pacific Northwest National Laboratory (miejsce 61).

Przetwarzanie rozproszone - nowa fala HPC
Przez długie lata superkomputery były bardzo drogimi, zamkniętymi konstrukcjami, zbudowanymi z nietypowych elementów pochodzących z jednego źródła. Sprzedaż tych systemów obłożona była ograniczeniami, w związku z tym instalowane były one głównie w wyspecjalizowanych centrach superkomputerowych. W latach 90. popularne stały się rozwiązania oparte na procesorach RISC, odznaczające się lepszym od tradycyjnych superkomputerów stosunkiem wydajności do ceny. W dalszym ciągu wykorzystywały one jednak wyspecjalizowane, nietypowe elementy, czego wynikiem były wciąż wysokie ceny.

W połowie lat 90. procesory Intela osiągnęły wydajność, umożliwiającą tworzenie klastrów o mocy przetwarzania zarezerwowanej dotąd dla superkomputerów. Dziś produkowane przez Intela procesory wykorzystywane są przez komputery należące do najszybszych na świecie. Co więcej, ceny systemów opartych na skalowalnych rozwiązaniach Intela umożliwiły wyprowadzenie HPC z zamkniętych centrów superkomputerowych, czyniąc je dostępnymi dla licznych użytkowników w wielu gałęziach przemysłu, a także dla tysięcy niewielkich, lecz wpływowych organizacji naukowych, badawczych i akademickich.

Przetwarzanie rozproszone stanowi rozszerzenie filozofii HPC przez połączenie komputerów biurkowych, klastrów i wielkich symetrycznych systemów wieloprocesorowych (SMP) rozmieszczonych w odległych geograficznie miejscach w jedną wirtualną maszynę obliczeniową. Umożliwia to zorganizowane współużytkowanie zaawansowanych systemów komputerowych, sieci, archiwów danych i instrumentów naukowych przez liczne organizacje.