Strefa euro wychodzi z kryzysu

Przeczytaj także: Strefa euro przed ożywieniem

Inflacja zbyt niska, bezrobocie zbyt wysokie

Stopa inflacji w strefie euro wciąż kształtuje się na bardzo niskim poziomie. W 2014 roku wyniesie ona zaledwie 0,5%, podczas gdy w Stanach Zjednoczonych będzie ona zbliżona do 2%. Choć zgodnie z prognozą stopa inflacji w eurolandzie będzie powoli rosnąć, 2-procentowy cel inflacyjny zakładany przez Europejski Bank Centralny nie zostanie osiągnięty w perspektywie prognozy do 2018 roku.

Pomimo nieznacznego ożywienia gospodarczego, bezrobocie w krajach eurolandu pozostaje blisko rekordowych poziomów. W szczególności dotyczy to krajów południa Europy. W 2015 r. stopa bezrobocia w Hiszpanii wyniesie ok. 23,8% a w Grecji aż 26,7%.W kolejnych latach nastąpi niestety tylko niewielka poprawa w tym obszarze.

19. członek strefy euro

Od 1 stycznia 2015 roku Litwa dołączyła do eurolandu. Zgodnie z przewidywaniami Banku Centralnego Litwy, wspólna waluta może zwiększyć wolumen handlu zagranicznego kraju o 5-10%. Usunięcie ryzyka walutowego i spadek stóp procentowych mogą w średnim okresie (2015-2022) zwiększyć PKB Litwy o ok. 2%.

Najważniejszym partnerem handlowym Litwy jest Rosja. Około 20% litewskiego eksportu trafia właśnie na ten rynek. W związku z tym, szacuje się, że sankcje w handlu z Rosją mogą obniżyć wolumen eksportu Litwy nawet o 3,6%.

- Członkostwo w strefie euro rzeczywiście obniża koszty transakcyjne i ryzyko kursowe, co sprzyja rozwojowi handlu zagranicznego i tym samym wzrostowi gospodarczemu. Równocześnie, jak pokazały doświadczenia państw południa Europy, członkostwo w strefie euro wiąże się także z ryzykiem narastania nierównowag makroekonomicznych. W szczególności, potencjalny spadek stóp procentowych i napływ zagranicznego kapitału mogą generować boom kredytowy stymulujący wzrost gospodarczy, przyspieszenie płac oraz towarzyszący temu nadmierny wzrost zadłużenia sektora prywatnego. W takim scenariuszu produkcja po pewnym czasie uległaby jednak załamaniu, a brak możliwości deprecjacji kursu walutowego bardzo utrudniałby odpowiednie dostosowanie makroekonomiczne, przywracające konkurencyjność i równowagę gospodarki. Ryzyko wystąpienia tego niekorzystnego scenariusza można z kolei ograniczać m.in. poprzez odpowiednią politykę makroostrożnościową. To wszystko pokazuje, że wspólna waluta stwarza szanse, ale i zagrożenia, a bilans korzyści i kosztów zależy nie tylko od polityki wewnętrznej danego kraju, ale i kształtu instytucjonalnego samej strefy euro – zwraca uwagę Marek Rozkrut.