Nie ma sportu bez Facebooka?

Przeczytaj także: Fanpage: jak marki komunikują się na Facebooku?

Ściąganie w czasie rzeczywistym danych i statystyk dotyczących akurat oglądanego przez nas meczu niejednokrotnie sprawia, że przestajemy zwracać uwagę na to, co dzieje się na boisku, a naszą całą uwagę koncentrujemy na tym, jak zaistnieć w mediach społecznościowych – dodaje Wojciech Borowski.

Memy podstawowym niezbędnikiem fana

Nie tak niedawno, zapaleni kibice w poszukiwaniu znajomości z innymi kibicami, musieli ograniczać się do własnej szkoły czy dzielnicy. Dzisiaj każdy z nich ma dostęp do praktycznie każdego kibica na świecie, niezależnie od tego skąd pochodzi.

Aby swobodnie porozumiewać się, międzynarodowa sieć kibiców ukształtowała swój własny język - oparty na memach i gifach. Są to obrazki lub ich sekwencje przedstawiające treści sportowe połączone w humorystyczny sposób z różnymi aspektami popkultury. Taka forma uniwersalnej komunikacji między kibicami staje się stałym elementem dyskusji w sieci, a kibice chętnie używają języka memów i gifów do kreowania przekazu sportowego. Jak to ujął jeden z fanów: „dzięki memom natychmiast dostajemy wszystkie niezbędne informacje. Co ciekawe, istnieje nawet duża grupa ludzi, którzy nie są fanami i nie obserwują rozgrywek piłkarskich, a mimo to wpadają w sidła poświęconego im, memowego szaleństwa".

Internet nie wyparł zaklinania rzeczywistości

Założenie szczęśliwej koszulki i zajmowanie tego samego miejsca na meczach w celu zapewnienia zwycięstwa ulubionej drużyny, to jedne z najczęstszych globalnych zwyczajów kibiców piłki nożnej – wynika z raportu McCann Truth Central „Prawda o Fanach”. Wiele z rytuałów ma też podłoże religijne, a niektóre z nich wręcz czerpią inspirację ze starożytnych obrzędów. Co ciekawe, jeśli chodzi o rytuały – większość z nich jest osadzona bardziej w świecie rzeczywistym niż digitalowym.

Podczas Mundialu w 2010, zwycięska drużyna Niemiec korzystała do typowania wyników meczów z usług ośmiornicy o imieniu Paul. W tym samym czasie Argentyńczycy (którzy zajęli drugie miejsce) nosili koszulki z roku 1986 (czyli tego, w którym zostali mistrzami świata, dzięki legendarnemu golowi, strzelonemu przez „Bożą Rękę” Diego Maradony).

Jak się okazuje, w niektórych krajach kibice wierzą również w szczęśliwą rolę jedzenia. I tak np. w Arabii Saudyjskiej dwa daktyle zjedzone przed meczem z dużym prawdopodobieństwem ułatwią drużynie zwycięstwo. Filipińczycy z kolei delektują się kurzymi sercami, a Brazylijczykom wystarczy położenie pełnej szklanki wody na telewizorze. W Wielkiej Brytanii wskazanym jest używanie do picia piwa wyłącznie swojego ulubionego, szczęśliwego kufla. W Panamie jest nie do pomyślenia noszenie koszulki własnej drużyny na dzień przed meczem. Kibice z Południowej Afryki przyozdabiają z kolei swoje makarapa (rodzaj czapeczek z daszkiem) i nie wypuszczają z rąk głośnych wuwuzeli. Kibice El Salwadoru wierzą, że pocieranie głowy łysego mężczyzny, spowoduje że los uśmiechnie się właśnie do ich drużyny. Turcy twierdzą, że głaskanie psa lub kota ubranego w koszulkę ich drużyny, może okazać się zbawienne w krytycznych sytuacjach. Wg. Urugwajczyków sposobem na wygraną jest zawiązanie węzłów na apaszce i jednoczesne skandowanie tekstu „Poncio Pilato la cola te ato”.

Metodologia badania
Raport „Prawda o fanach” powstał na podstawie badania jakościowego (grupy fokusowe, ankieta internetowa, wywiady twarzą w twarz) i ilościowego (ankieta internetowa), przeprowadzonego w 26 krajach na ponad 20 tys. fanów sportu z całego świata.