Redukcja emisji gazów w Polsce do 2030 r.?

Przeczytaj także: Pozyskiwanie energii a ochrona środowiska

Prezentowany materiał jest kolejnym z serii raportów Banku Światowego dotyczących niskoemisyjnego wzrostu gospodarczego. Polska nie należy do największych emitentów gazów cieplarnianych w skali globalnej; jej udział w światowej emisji jest na poziomie zaledwie jednego procenta. Wielkość emisji w przeliczeniu na jednego na mieszkańca w Polsce, wynosząca dziesięć ton, jest teraz na poziomie średniej dla krajów UE, co jest konsekwencją gwałtownego spadku wielkości emisji gazów cieplarnianych podczas transformacji polskiej gospodarki w latach 90-tych. Jednak biorąc pod uwagę niższy poziom dochodów na jednego mieszkańca, polską gospodarkę charakteryzuje jeden z najwyższych, relatywnie do wielkości PKB, poziomów emisji w UE. Jak się wydaje, w ciągu kilku najbliższych dekad Polska będzie musiała stawić czoła trudnemu wyzwaniu: osiągnąć unijny poziom dochodów jednocześnie zmniejszając uzależnienie polskiej gospodarki od dużych krajowych zasobów węgla wykorzystywanych dla potrzeb wytwarzania energii.

Źródłem wyzwań dla Polski będzie kolejne międzynarodowe porozumienie w sprawie zmian klimatu, które w przyszłości powinno zastąpić Protokół z Kioto oraz, w bliższej perspektywie, polityka UE w zakresie energetyki i zmian klimatu. W ramach unijnego pakietu klimatyczno-energetycznego ‘3x20’ polskie sektory energochłonne, objęte unijnym systemem handlu emisjami (ETS), powinny przyczynić się do osiągnięcia celu w postaci 21-procentowej redukcji emisji na poziomie całej Unii (w porównaniu do 2005 roku), natomiast emisje w pozostałych sektorach w Polsce mogą wzrosnąć do 2020 roku nie więcej niż o 14 procent.

“Celowo używamy terminu ‘transformacja’, aby podkreślić wszechstronny, wielosektorowy, długotrwały i złożony charakter całego procesu”, powiedziała Erika Jorgensen, doradca ekonomiczny Banku Światowego w regionie Europy i Azji Środkowej, główna autorka raportu. “Mimo wszystko uważamy, że proces ten powinien się okazać znacznie łatwiejszy od transformacji od gospodarki centralnie planowanej do gospodarki wolnorynkowej, której Polska doświadczyła na początku lat 90-tych ubiegłego wieku.”

“Oczywiście musimy pamiętać o punkcie wyjścia: Polska znajduje się w wyjątkowej sytuacji w skali europejskiej, a nawet światowej, jeżeli chodzi o strukturę źródeł wytwarzania energii elektrycznej – mamy do czynienia z dominacją węgla, występującego w bogatych krajowych złożach, który stanowi ponad 90 procent całości wytwarzania energii elektrycznej. W związku z tym można powiedzieć, że z jednej strony punkt wyjścia do transformacji w kierunku gospodarki niskoemisyjnej jest niekorzystny, ale z drugiej strony pakiet dostępnych metod redukcji emisji jest dość szeroki ― na poziomie sektorowym zidentyfikowano około 120 możliwości redukcji emisji, w Polsce, od lądowych elektrowni wiatrowych i biogazowni, do poprawy efektywności energetycznej nowych budynków mieszkalnych czy termoizolacji istniejących budynków komercyjnych. Te możliwości technologiczne mają charakter ponadsektorowy w gospodarce – elektroenergetyka niewątpliwie odgrywa główną rolę, lecz transport, przemysł i konsumpcja energii przez odbiorców końcowych także stanowią część kompleksowego rozwiązania”- dodała Erika Jorgensen.