Strategie pośrednie: część 1

Przeczytaj także: Strategie pośrednie: część 2

Następnie inwestor czeka na osiągnięcie określonego jednego z założonych progów. Jeżeli wycena powróci do pierwotnego progu inwestor realizuje zysk i pozostawia stawkę podstawową. W przypadku spadku do kolejnego progu inwestor dokonuje kolejnego podwojenia zainwestowanej sumy i czeka na powrót wycen do wyższego progu. Wysoka elastyczność strategii w zakresie progów i sposobu zwiększania zaangażowania sprawia, że realizowane strategie cechują się daleko większym stopniem komplikacji niż przedstawiony powyżej przykład. Ich cechą wspólną jest natomiast zdolność do osiągnięcia zysku już przy odrobieniu przez dany instrument bazowy niewielkiej części uprzedniej straty.

Należy pamiętać, że strategia tego typu zwykle nie stanowi jedynego podejścia do inwestycji, a jedynie uzupełnienie dla innych strategii. Tak wiec dla inwestora główną zaletą takiej strategii jest posiadanie bufora na rynku rosnącym w postaci bezpiecznych instrumentów jakie wtedy występują w tej strategii i znaczące skrócenie okresu drowdawnu. Wygładzenie linii kapitału i skrócenie okresu kiedy portfel odzyskuje swoją wartość sprawia, że w długoterminowej perspektywie inwestor znacząco może podnieść poziom stopy zwrotu z inwestycji nie zwiększając jednocześnie znacznie poziomu ryzyka portfela. Mechaniczność podejścia sprawia ponadto, że inwestor nie jest obciążony koniecznością wykonywania analiz rynku.

Do aktywnych odmian strategii zarządzania wielkością pozycji zaliczyć natomiast należy dwie jej podstawowe odmiany. Odmianą o silnym umocowaniu w historii inwestycji jest aktywne zmienianie alokacji w przedziale 25%-75% lub innym przyjętym przedziale. Zadaniem inwestora jest tu określenie atrakcyjności inwestycji w akcje w danym momencie. W wariancie standardowym inwestor posiada w portfelu 50% instrumentów bezpiecznych i tyle samo agresywnych reprezentowanych np. przez akcje z uznanego indeksu. W momencie gdy inwestor uzna, że akcje posiadają silnie atrakcyjne wyceny zwiększa stopniowo zaangażowania aż do osiągnięcia 75% ich udziału w portfelu. Analogicznie gdy opinia inwestora określa akcje jako przewartościowane dokonuje on redukcji pozycji akcyjnej aż do poziomu 25%.

Działania takie oparte na szerokiej analizie rynku pozwalają inwestorowi na wykorzystanie potencjału instrumentów agresywnych przy jednoczesnym nierezygnowaniu całkowicie z tego potencjału w okresach spadkowych i pozostawieniu buforu bezpieczeństwa w okresie wzrostowym na rynku. Strategie tego typu są obecnie bardzo popularne wśród inwestorów o umiarkowanej akceptacji ryzyka. Powstała również duża liczba funduszy, których strategie oparte są na powyższych założeniach. Ta odmiana strategii alokacyjnej podobnie jak aktywne zarządzanie w strategiach akcyjnych wymaga dużych nakładów czasu i wiedzy jaka jest konieczna do oceny sytuacji rynkowej. Analizy w tym zakresie są analogiczne jak w opisanych wcześniej strategiach akcyjnych. Bardziej pasywną odmianą powyższej strategii jest strategia, w której szeroka analiza fundamentalna została zastąpiona wielowymiarową analizą porównawczą na bazie metod fundamentalnych.

Strategia taka zakłada okresową weryfikację składu portfela na bazie wartości wskaźnika zagregowanego będącego wynikiem wielowymiarowej analizy porównawczej lub na bazie średniego poziomu wskaźników opisujących poziom wycen spółek notowanych na rynku. Strategie tego typu odznaczają się wysokim potencjałem oraz występowaniem znacznego wygładzenia linii kapitału przy zachowaniu umiarkowanego poziomu ryzyka. Czynniki te w połączeniu z prostotą i klarownością ich podstaw ideowych powodują, że w swoich licznych odmianach zajmują one obecnie znaczące miejsce wśród strategii zrównoważonych i cieszą się popularnością wśród inwestorów zarówno indywidualnych jak i instytucjonalnych.

Ułatwieniem w ich stosowaniu jest również duża liczba okresowych rekomendacji odnoszących się do wag alokacji aktywów wydawanych przez czołowe instytucje finansowe, oraz brak bardzo silnej presji czasowej w zakresie dostosowywania składu portfela do warunków rynkowych. Jako odmianę strategii umiarkowanych należy również uznać szczególny podtyp powyższych strategii, w których część akcyjna opiera się na tzw. spółkach dywidendowych, czyli wypłacających systematycznie wysoką dywidendę swoim akcjonariuszom.