Strategie pośrednie: część 1

Przeczytaj także: Strategie pośrednie: część 2

Strategia ta nie definiuje jednoznacznie podejścia do podziału portfela na część bezpieczną i agresywną. Ogólnie można postawić tezę, że w podstawowej odmianie strategia ta w początkowym okresie swojej realizacji cechuje się znaczną przewagą bezpiecznej części portfela. Sytuacja ta jednak odwraca się w miarę upływu czasu i dokonywania kolejnych zakupów. Z czasem też zmieniają się akcenty między wagą części, za którą dokonujemy inwestycji w danym okresie, a częścią skumulowanych inwestycji z poprzednich okresów. Generalnie strategia ta również posiada silnie pasywny charakter. W swoim założeniu strategie tego typu opierały się na akcjach uznanych spółek o bardzo dobrej reputacji. Spółki takie reprezentowane były przez uznane indeksy. Strategia taka może być jednak realizowana również w odniesieniu do pojedynczych walorów lub innych instrumentów takich jak surowce.

Strategia ta posiada niewątpliwe zalety jakimi są usystematyzowanie procesu inwestycji, prostota stosowania oraz eliminacja niektórych ryzyk. Jednak posiada ona również wiele wad. Do głównych wad należy zaliczyć spadek pozytywnych efektów jakie strategia ta ma na eliminację ryzyka zmienności rynku, które następuje w miarę wzrostu znaczenia skumulowanej kwoty inwestycji w całości zmian wartości portfela inwestycyjnego. Bardziej zaawansowane odmiany tej strategii niwelują jednak pewną część wad podstawowego wariantu. Jedną z takich zaawansowanych odmian jest odmiana zakładająca okresy systematycznych inwestycji, a następnie czekanie do momentu, aż kursy powrócą do maksymalnego poziomu z okresu inwestycji systematycznych.

Strategie tego typu nie znalazły jednak szerszego zastosowania i uznania inwestorów, a do historii przeszła głównie podstawowa odmiana tej strategii. Zainteresowanie inwestorów w przypadku tej strategii, o czym warto również pamiętać, było w dużej mierze spowodowane nośnością haseł odnoszących się do systematyczności inwestowania, co znalazło uznanie odbiorców. Pamiętając o pozytywnym aspekcie systematyczności podejścia do procesu inwestycyjnego, należy jednak stwierdzić, że liczne wady tej strategii i stosunkowo wysoki stopień ponoszonego przez inwestora ryzyka zwłaszcza w późniejszych okresach realizacji strategii sprawiają, że nie jest ona optymalnym wyborem dla inwestora o długoterminowym podejściu do inwestowania. Wskazuje ona jednak pewną drogę, która może okazać się niezwykle przydatna podczas rozpoczynania inwestycji w instrumenty agresywne.

Istotnym rozwinięciem powyższych strategii jest strategia aktywnego lub pasywnego zarządzania wielkością pozycji. Strategia ta czerpie podstawy ideowe zarówno z pasywnych strategii pośrednich jaki i z aktywnie zarządzanych strategii akcyjnych. W swoich pasywnych odmianach, wśród których jako najciekawsze należy uznać strategie, których korzenie ideowe sięgają jeszcze dawnych gier hazardowych, w których reguły gry były zbliżone do gry o sumie zerowej, strategie te wykorzystują proste mechanizmy statystyczne. Jedną z odmian takiej strategii jest strategia polegająca na wyborze płynnego i uznanego instrumentu finansowego, którym najczęściej jest indeks giełdowy.

Następnie inwestor dokonuje podziału jego wartości nominalnej na określone w założeniach strategii poziomy. Kolejną czynnością jest podobne podzielenie posiadanego kapitału na taką samą ilość części. Jako najprostszy wariant tej strategii, a zarazem najbardziej radykalny w zakresie odwołań do swoich podstaw ideowych, należy uznać wariant, w którym poziom ceny indeksu jest określany na 100% ceny 50% ceny oraz 25% ceny. Jak widzimy kolejne progi powstają poprzez podzielenie przez 2 poprzedniego poziomu. Następnie inwestor dokonuje podziału kapitału na bazie zasady mówiącej, że należy mnożyć stawkę podstawową i każdą kolejną przez 2. Istnieje oczywiście wysoka dowolność w ustalaniu ilości i rozmieszczenia progów oraz podziału stawek i rzadko zdarza się aby inwestorzy stosowali wariant podstawowy.

Następnie inwestor inwestuje stawkę podstawową i jeżeli rynek idzie do góry to po określeniu określonej stopy zwrotu inwestor wycofuje zysk pozostawiając stawkę podstawową i inwestując wycofany zysk podobnie jak resztę kapitału w płynne i wysoce bezpieczne instrumenty dłużne. Jeżeli rynek i wycena instrumentu spada inwestor czeka aż instrument osiągnie założony przez niego próg i wtedy inwestuje kolejną część kapitału, w tym przypadku dwukrotnie przewyższającą pierwotną stawkę. Sprawia to że inwestor posiada po dokonaniu dokupienia walorów pięciokrotnie więcej walorów niż na początku, co znacząco wpływa na obniżenie średniego kosztu zakupu.