Zasoby energetyczne bez dopłat państwa? Raczej nie

Przeczytaj także: To musi być nasza elektrownia. Wywiad z ministrem energii Krzysztofem Tchórzewskim

W latach 2010 – 2013 całkowite wsparcie dla węgla wynosiło - 22 mld zł, a bezpośrednie dla OZE o połowę mniej - 10,3 mld zł. A tak naprawdę czterokrotnie mniej, jeżeli od całej sumy wydanej na OZE odejmiemy 4,9 mld zł na dopłaty do spalania węgla razem z biomasą w elektrowniach systemowych czy na dopłaty do starych elektrowni wodnych.

- Gdyby z polskiego budżetu nie były kierowane subsydia dla górnictwa i na wzór dotacji do energetyki odnawialnej w postaci „zielonych certyfikatów” wprowadzonoby np. „czarne certyfikaty”, to każdy konsument musiałby zapłacić w rachunku za prąd w 2012 roku dodatkowo około 45 zł do 1 MWh za „czarne certyfikaty”. To jest koszt o 50% wyższy od kosztu „zielonych certyfikatów”, który w tym samym roku wyniósł około 30 zł, przy czym tylko 13 zł zostało przeznaczone na budowę nowych mocy w sektorze OZE, a reszta na wsparcie współspalania i stare hydroelektrownie – mówi Grzegorz Skarżyński, Dyrektor Inwestycyjny z firmy Tundra Advisory.

Nie istnieją rodzime źródła energetyczne do których nie musimy dopłacać

Dyskusja o doktrynie energetycznej, nie może sprowadzać się do epatowania wielkością subsydiów. Rzecz nie jest dziś w wytykaniu sobie nawzajem kto dostał ile dotacji, dowodzeniu racji lobby węglowego, czy schlebianiu politycznie poprawnym środowiskom zielonych. Naszym celem ma być zbudowanie takiego miksu źródeł energii, który pozwoli na zapewnienie Polsce bezpieczeństwa energetycznego i utrzymanie wzrostu dobrobytu. Ważne jest wyciągnięcie wniosków i branie przykładów z najbardziej efektywnych projektów energetycznych, w tym z prywatnych kopalń, które nie korzystają z subsydiów i tworzą nowe wzorce funkcjonowania. Dziś jest ich zbyt mało, żeby mogły wpłynąć na całokształt sytuacji i koszty sektora węglowego.

Każdy miks energetyczny, w obecnych realiach, będzie wymagał subsydiowania ze strony podatników. Dotyczy to nie tylko Polski, ale i całej Europy i Świata. Każdy kraj ma jednak różne powody i poziomy subsydiowania źródeł energii. Muszą one zostać wzięte pod uwagę i stać się przedmiotem analiz przy podejmowaniu decyzji co do tego jakie źródła energii mają być dotowane w Polsce i w jakiej skali, tak aby nasz kraj mógł budować swoją pozycję i zapewnić sobie wysokie tempo wzrostu na poziomie ostatnich 25 lat.

Inwestycje energetyczne zakładające 40-50 letnią eksploatację węgla w Polsce są oderwane od realiów polskiego górnictwa.

Energetyczna racja stanu Polski związana jest dziś z węglem. Sugestie, że stać dziś Polskę na masowe zamykanie kopalń, nie uwzględniają ani liczb, ani realiów społecznych kraju. Ale jednocześnie, nikt kto planuje inwestycje energetyczne, czy snuje wizje rozwoju gospodarczego Polski, nie może abstrahować od rzeczywistych możliwości wydobycia węgla. Bez znacznych nakładów inwestycyjnych, węgiel w Polsce możemy wydobywać najdalej do 2038 roku. Projekty energetyczne zakładające czasem nawet 50 letni okres eksploatacji są oderwane od ekonomicznych realiów górnictwa. Wykraczają poza horyzont dostępnych zasobów. De facto oznaczają konieczność poniesienia bardzo dużych nakładów inwestycyjnych na uruchomienie nowych złóż, albo uzależnienie Polski od importu węgla.

Wzrost i tak już olbrzymiego importu surowców energetycznych, oznacza nowe uzależnienia i utratę przewagi konkurencyjnej. Z drugiej strony, inwestycje w eksploatację nowych złóż, wiązałyby się ze znaczącą ingerencją w obecne tereny zamieszkałe, co nie wróży im powodzenia, a jeżeli już, to kosztem ogromnych nakładów finansowych.