Strategie agresywne: część 1

Przeczytaj także: Strategie pośrednie: część 2

Mimo iż strategie te z założenia nie pozwalają na osiągnięcie w długim terminie średnich wyników znacząco odbiegających na korzyść od średniej i ograniczenia poziomu ryzyka, to jednak należy przyznać, że przy akceptacji ich długoterminowego charakteru, mogą one stać się częścią składową portfela inwestycyjnego i odegrać pozytywną rolę w procesie budowy jego wartości.

Kolejną grupą strategii akcyjnych, jaką można wyróżnić, są strategie aktywne. Strategie te bazują na założeniu, że optymalne wyniki alokacji aktywów można uzyskać, wykorzystując swoje umiejętności i angażując czas w aktywne analizowanie rynku i poprzez dokonywanie selektywnych wyborów. Wybory te w założeniu mają polegać na odrzucaniu jako celi inwestycyjnych podmiotów charakteryzujących się nadmiernym ryzykiem, które nie jest połączone z ponadprzeciętnymi perspektywami wzrostu oraz na przeważaniu udziału podmiotów o solidnych fundamentach finansowych i perspektywach wzrostu. Selekcja ta polega na prowadzeniu szerokiego wachlarza analiz, w skład których wchodzą analizy makroekonomiczne, branżowe, biznesowe, czy też prawne.

Zgodnie z ideą stojącą za strategiami aktywnie zarządzanymi, umożliwiają one zmniejszenie ponoszonego ryzyka, poprzez eliminację z portfela inwestycyjnego spółek o budzących zastrzeżenia bilansach, czy też niekompetentnych zarządach lub nienajlepszych perspektywach rozwoju branży. Jednocześnie potencjalne zmniejszenie obsunięć kapitału oraz poprawa jakości spółek wchodzących w skład portfela, powinno owocować znaczącym wzrostem długofalowej rentowności. Jako podstawowe strategie z tej grupy należy wymienić aktywną selekcję walorów na bazie podejścia top down czy bottom up lub też np. akcji wzrostowych. W pierwszym przypadku mamy do czynienia z selekcją walorów na bazie ich indywidualnej wartości fundamentalnej, jakości kadry zarządzającej i perspektyw, jakie są związane z prowadzonym przez podmiot modelem biznesowym.

Istotne są tu zarówno obecne, jak i przeszłe wskaźniki finansowe charakteryzujące dany podmiot, jakość posiadanych aktywów, analiza bilansu, rachunku wyników oraz przepływów pieniężnych, ze szczególnym uwzględnieniem zdarzeń o charakterze nadzwyczajnym, a także analiza prognoz jakie dany podmiot jest w stanie zrealizować. W strategii tej główny nacisk jest kładziony na spółkę i jej jakość w kontekście inwestycyjnym. Na strategię tą składa się również założenie, że w każdej branży i na każdym rynku, można spotkać spółki będące liderami pod względem efektywności i których perspektywy znacząco przewyższają średnią rynkową. Odnalezienie takich spółek oraz dokonanie transakcji po cenach, które można uznać za atrakcyjne, powinno w założeniu tej strategii pozwolić na osiągnięcie ponadprzeciętnego zysku.

Jako wadę tej strategii należy uznać wysokie nakłady czasu, jakie są konieczne do poprawnego stosowania tej strategii oraz wymóg posiadania wysokiej wiedzy, zarówno z zakresu finansów, jak i działalności operacyjnej spółki. Mimo iż znalezienie takich podmiotów nie jest łatwe, to jednak należy uznać, że inwestor ma możliwość poprawnej selekcji spółek do portfela inwestycyjnego. Należy jednak pamiętać, iż równie istotny jak znalezienie odpowiedniego podmiotu jest poziom ceny, jaką trzeba w danym momencie zapłacić, aby nabyć jego udziały. Kwestia ta, którą już Graham stawiał jako podstawowe pytanie „za ile?” w wielu przypadkach stanowi główny czynnik, decydujący o wykluczeniu danego podmiotu jako celu inwestycyjnego. Z sytuacją taką mamy bardzo często do czynienia podczas długotrwałych hoss, kiedy ceny rynkowe mogą znacząco odbiegać od wartości fundamentalnej notowanych spółek sprawiając, że ich zakup, niezależnie od ich wysokiego stopnia jakości, w dłuższej perspektywie stanie się nieopłacalny.