Strategie pośrednie: część 1

Przeczytaj także: Strategie pośrednie: część 2

Strategie te stanowią cenną alternatywę dla inwestora z długoterminowym podejściem do procesu inwestycyjnego gdyż dobrze sprawdzają się w okresach, w których inwestor może zaobserwować pełny cykl gospodarczy zarówno zawierający hosse, jaki i besse. Główną zaletą tej grupy jest widoczne wygładzenie linii kapitału portfela w stosunku do portfeli agresywnych, poziomy przyjmowanego ryzyka umożliwiające przetrwanie złych okresów koniunktury oraz stosunkowo wysoki potencjał do osiągnięcia „rozsądnych” długoterminowych stóp zwrotu. Strategie tego typu rzadko również wymagają stosowania dźwigni finansowej.

Podobnie jak w przypadku strategii agresywnych również i tu najbardziej rozwinięte zostały strategie akcyjne, które doczekały się wielu odmian. Dostępne są tu zarówno strategie o charakterze pasywnym jak i o aktywnym podejściu do zarządzania. Do najprostszych strategii tego typu należy zaliczyć strategię „50/50”. Jest to strategia o pasywnym charakterze polegająca na utrzymywaniu w portfelu zrównoważonej struktury aktywów, na które składają się akcje oraz instrumenty dłużne o niskim ryzyku lub gotówka. Ideą tej strategii jest wykorzystywanie potencjału jaki dają akcje przy jednoczesnym utrzymaniu globalnego poziomu ryzyka portfela na umiarkowanym poziomie.

Realizacja tej strategii polega na wyselekcjonowaniu grupy wysoko wartościowych akcji oraz instrumentów dłużnych. Najczęściej odbywa się to poprzez wybranie jako grupy akcyjnej uznanego indeksu akcji odnoszącego się do ustabilizowanych spółek, o dużej kapitalizacji oraz na wyborze jako grupy instrumentów dłużnych obligacji skarbu państwa. Następnie inwestor dokonuje okresowego równoważenia stanu portfela do poziomów wynikających z nazwy strategii. Dostosowywanie to najczęściej odbywa się z częstotliwością kwartalną, półroczną lub roczną.

Mechanizm ten sprawia, że w momencie kiedy ceny akcji w trendzie średniookresowym lub długookresowym spadają inwestor podczas równoważenia ma do czynienia z sytuacją kiedy część dłużna portfela jest większa niż akcyjna. Wtedy następuje sprzedaż części instrumentów dłużnych i zakup akcji po niższych cenach niż uprzednio co sprawia, że średnia cena zakupu akcji spada. Następnie w okresie kiedy akcje uzyskują zadawalające stopy zwrotu i ich cena wzrasta do poprzedniego poziomu lub go przewyższa, portfel inwestora cechuje się większym udziałem akcji niż papierów dłużnych. Skutkuje to na bazie realizacji strategii sprzedażą części akcji i zakupem za tą kwotę instrumentów dłużnych. Mechanizm ten sprawia że inwestor uzyskuje dodatkową wartość dodaną niż w przypadku gdyby kupił określone ilości akcji i obligacji i nie wykonywał na nich żadnych transakcji.

Strategia ta bardzo prosta w stosowaniu, nie wymagająca ani dużego nakładu czasu, ani pracy związanej z przeprowadzeniem żmudnych analiz była i jest obecnie powszechnie stosowana przez inwestorów posiadających konserwatywne podejście do procesu inwestowania. Obecnie jednak ustępuje ona popularnością bardziej rozwiniętym wariantom strategii bazujących na zbliżonym podejściu do inwestycji. Niekwestionowaną zaletą tej metody pozostaje jednak jej prostota i logiczne oraz łatwe do zdefiniowania przesłanki przemawiające za jej skutecznością. Do zalet należy tu też zaliczyć poziom ryzyka, który sprawia, że metoda ta jest akceptowalna dla szerokiego grona inwestorów. Istnieją również odmiany tej strategii oparte na innych instrumentach o agresywnym charakterze takich jak surowce. Jednak największą popularność tej strategii obserwować mogliśmy na rynku akcyjnym.

Strategia ta mimo swojego odległego rodowodu nadal może być stosowana z sukcesem przez inwestorów i do dziś cieszy się zainteresowaniem konserwatywnych inwestorów nie posiadających wysokich kwalifikacji w zakresie oceny instrumentów finansowych i aktualnego stanu cyklu koniunkturalnego. Kolejną strategią o odległym rodowodzie jest strategia uśrednionego kosztu zakupu. Strategia ta popularna w dawnych czasach, obecnie jednak nie cieszy się już tak dużą popularnością. Ideą strategii tego typu było dokonywanie okresowych zakupów za stałą kwotę instrumentów akcyjnych, co miało w założeniu zabezpieczyć inwestora przed dokonaniem zakupu po cenach zbliżonych do maksymalnych poziomów i wprowadzić nawyk systematycznego inwestowania.